Մի օր վանաձորյան խճանկարի առաջին էջը դարձրին գունավոր: Նորույթ էր, անսովոր ու ուրախալի բան: Հիշում եմ՝ ցուրտ ձմեռ էր, բայց տանը տաք էր: Դեռ փայտ էինք վառում ու տաքանում: Մեկ էլ դուռը թակեցին, բերեցին առաջին հրատակարությունը, ուրախացանք. 50 դրամ ավելացրել էին, բայց վերցրինք:
Մի օր էլ հայրս ու մայրս տուն բերեցին գունավոր հեռուստացույցը: Այնպես էի թռվռում, արկղն էլ այնքան մեծ էր՝ մեջն էի մտել ու խաղում էի:
Հետո բոլոր դասագրքերը նորից տպագրեցին. էջերը՝ սպիտակ, մաքուր, գույները՝ պայծառ:
Վերջերս էլ նկատեցի՝ քաղաքիս մարդիկ սկսել են գունավոր հագնվել: Նայում եմ, ուրախանում…
Բայց մեծացել եմ: Զգում եմ, որ արտաքինից գունավոր ենք ներկվել: Բա նե՞րսը: Ներսն ու դուրսը խառնվել են, ու ներսը դարձել է անտարբեր: Հա՛, անտարբեր, ոչ թե մռայլ: Անտարբեր ենք դարձել, որովհետև էլ չենք զարմանում: Դե, ինչպես ասում են՝ մեր սերնդին ոչնչով չես զարմացնի: Ուզում եք ստեղծեք մի սարք, որով կարող եմ գրկել Գերմանիայում ապրող քրոջս, ուզում եք Մարսի վրա տուն շինեք և ուղարկեք ինձ այնտեղ ապրելու, մեկ է, չեմ զարմանա: Չէ՛, ինչ ուզում եք արեք, չեք համոզի:
Արդեն նորմալ ենք նայում աթեիզմին, սեռական փոքրամասնություններին ու նման բաներին: Ազատամտությո՞ւն, թե՞ անտարբերություն կասեք: Եսի՞մ:
Ոչ թե հանրահաշվական կամ նմանության հականիշ «տարբերություն»-ով, այլ անտարբերության հականիշ տարբերությամբ լցվեք:
Գունավոր տարբերությամբ… Որ գոնե համապատասխանենք «գունավոր» կյանքին: