Ֆուտբոլն ու կյանքը շատ նմանություններ ունեն. երկուսն էլ ուղեկցվում են վայրիվերումներով, հիասթափություններով և հաղթական պահերով: Ժամանակն էլ է նույն կերպ ընթանում: Երբեմն երազում ես մեկ րոպե ավել ժամանակի մասին, որպեսզի հասցնես ուղղել սխալդ, երբեմն էլ ցանկանում ես, որ ժամանակը ավելի արագ ընթանա, որպեսզի րոպե առաջ վայելես հաղթանակդ: Հետաքրքիր ազդեցություն ունի ֆուտբոլը: Ֆուտբոլասերը ուրախանում է մի հաղթանակով, որում ոչ մի դեր չի ունեցել, ուրախանում է մի ֆուտբոլիստի հաջողություններով, որին չի հանդիպել և գուցե երբեք էլ չհանդիպի: Բայց մի գաղտնիք բացեմ. մենք` ֆուտբոլասերներս, մեզ համարում ենք մեր սիրելի թիմի տասներկուերորդ խաղացողը և հավատում ենք, որ մեր սերն ու հավատը մեզնից հազարավոր կիլոմետրեր հեռու գտնվող ֆուտբոլիստները զգում են:
Ֆուտբոլ սիրել եմ Բարսելոնայի շնորհիվ, Բարսելոնային՝ Մեսսիի շնորհիվ: Իմ կապտանռնագույն սերն արդեն յոթ տարեկան է: Երկար տարիներ է երկրպագում եմ Բարսելոնային: Հույզեր կան, որոնք երբեք չէի զգա, եթե չերկրպագեի Բարսելոնային: Տարիներ առաջ կարող էի վիճել մարդկանց, որ լավագույնը Բարսելոնան է: Հիմա շատ բան է փոխվել, ավելի զուսպ եմ դարձել ու հասկացել եմ, որ անկախ ամեն ինչից ցանկացած ֆուտբոլասերի համար իր երկրպագած ակումբն է լավագույնը:
Ժամանակակից պրագմատիկ ֆուտբոլում շատ չեն այն ֆուտբոլիստները, որոնք խաղում են հանուն մարզաշապիկի և երկրպագուների, այլ ոչ թե հանուն գումարի: Այդպիսի ֆուտբոլիստներից է Մեսսին: Նա պատմության ամենափառահեղ ֆուտբոլիստներից է: Մեսսիի խաղն ուղղակի ապշեցնում է, համեստությունը և հավատարմությունը՝ հիացնում: Գիտեմ, որ ամեն փոխվող տարվա հետ մոտենում է Մեսսիի կարիերայի ավարտը, ու երբ Մեսսին ավարտի իր կարիերան ֆուտբոլի ամենագեղեցիկ գույնը կկորի ինձ համար: