Օրեր առաջ մեկնարկեց ձմեռային զորակոչը: Հայաստանի Հանրապետության 18 տարին  լրացած քաղաքացիները մեկնում են պարտադիր զինվորական ծառայության: Իմ զրուցակիցը Համլետ Մարգարյանն է, ով մի քանի օրից կհամալրի հայոց բանակի շարքերը:

- Համլետ, պատմիր ծննդավայրիդ մասին:

- Ես ծնվել եմ Արարատի մարզի Այգեստան գյուղում: Ծննդավայրս շատ եմ սիրում: Այստեղ է անցել մանկությունս, կյանքիս ամենաթանկ հիշողությունները այստեղի հետ են կապված: Հիմա ուսման համար շատ եմ լինում Երևանում: Մեր մայրաքաղաքը ունի իր հոտը, հետաքրքրությունները, բայց իմ գյուղն ինձ համար ուրիշ է:

- Ինչո՞ւ ընտրեցիր ծրագրավորողի մասնագիտությունը:

- Ծրագրավորումն ինձ համար ուրիշ աշխարհ է, առանց որի ես ինձ ուղղակի չեմ պատկերացնում։ Ծրագրավորում սովորել եմ դեռ դպրոցական տարիներից ու ինչքան սովորում եմ, հասկանում եմ, թե դեռ որքան տեղ ունեմ սովորելու, տիրապետում եմ մի քանի ծրագրերի, ու ինձ դեռ ծրագրավորող չեմ համարում:

- Շուտով զինվոր ես դառնալու: Ի՞նչ պատկերացումներ ես ունեցել բանակի մասին:

- Մեր ընտանիքում ստացել եմ ավանդական դաստիարակություն։ Հայրս միշտ ասել է, որ իմ պարտքն է հայրենիքին ծառայելը։ Հիմա մտածում եմ, որ ոչ միայն հայրենիքիս, այլևս խղճիս պարտքն է։ Գնում եմ ծառայելու քեզ, քո ընտանիքի, իմ ընտանիքի, մեր ընկերների ու ամբողջ հայրենիքիս համար։ Երեխա չեմ, հասկանում եմ, որ սահմանին ապրելու և մահանալու հավանականությունը մեծ է, երբեմն մահվան տոկոսն է ավելի շատ: Կապ չունի, իմ կյանքի գնով թույլ չեմ տա, որ թշնամին հասնի իմ սիրելի մարդկանց։ Բայց վստահ եմ` վերադառնալու եմ, վերադառնալու եմ ու արդեն հանգիստ խղճով իրականացնելու եմ երազանքներս։

Բայց հիմա գլխումս և սրտումս ամեն ինչ խառն է: Երկու տարի ապրելու եմ ուրիշ կյանքով, որը շատ տարբեր է լինելու իմ ապրած 18 տարիներից: Կես տարի չեմ տեսնելու ընտանիքիս, ընկերներիս ու բոլորին անսահման կարոտելու եմ, բայց հպարտությամբ եմ գնում իմ հայրենիքի սահմանները պաշտպանելու:

Նա իմ մտերիմ ընկեր Համլետն է։ Մենք համադասարանցիներ ենք եղել։ Ես հիմա դժվարությամբ եմ պատկերացնում, որ երկու տարի նրան չեմ տեսնելու, որովհետև նրա ներկայությունը իմ առօրյայում սովորական է ինձ համար։ Ես շատ կկարոտեմ իմ հումորով, հուսալի ու լավ ընկերոջը, բայց կլինեմ հանգիստ, որովհետև նա և մեր մյուս ընկերները հայոց բանակում են։

 «Հեքիաթ ունեցեք, ձեր հեքիաթը ու ձեր հոգու մի մասնիկով հավատացեք այդ հեքիաթին ու այդպես ապրեք»: Սա «Վերջին ուսուցիչը» հեռուստասերիալի ամենահայտնի միտքն է:

Երկու ամիս առաջ Հանրային հեռուստաընկերությունը եթեր հեռարձակեց Վարդգես Պետրոսյանի  «Վերջին ուսուցիչը» վիպակի հիման վրա նկարահանված, 16 մասից բաղկացած համանուն հեռուսատասերիալը՝ հաղորդելով ժամանակակից կյանքի շունչը: Անվիճելի է, որ ֆիլմը սիրվեց հատկապես երիտասարդների կողմից: Ֆիլմի, դերասանի մասնագիտության, Ամանորի և այլ թեմաների մասին կզրուցենք հեռուստասերիալի գլխավոր դերասաններից մեկի` Արմեն Միքայելյանի հետ:

-Ինչպե՞ս ընտրեցիր դերասանի մասնագիտությունը:

- Դերասանի մասնագիտության մասին չեմ երազել: Ամեն ինչ սկսվեց, երբ բացվեց Աշոտ Ղազարյանի «Ծիծաղի, հումորի և խոսքի դպրոցը»: Պապիկս ինձ տարավ այնտեղ, որպեսզի փորձեմ ուժերս: Միաժամանակ արդեն սկսեցի հաճախակի այցելել ներկայացումների: Հետո արդեն սկսեցի շատ գրքեր կարդալ և սիրահարվեցի դերասանի մասնագիտությանը:

- Ի՞նչ թերություններ և առավելություններ կնշես դերասանի մասնագիտության մեջ:

- Դերասանի մասնագիտության միջոցով կարողանում ես շատ արագ և հեշտ ճանաչել դիմացինիդ, իսկ որպես թերություն կարող եմ նշել ցածր աշխատավարձը կամ այն, որ ինստիտուտը տարեկան ավարտում են 80-ից 100 դերասան, և մեծ մասը մատնվում են անգործության:

- Ամենակարևոր հատկանիշը դերասանի համար:

- Դերասանը ուղղակի պարտավոր է լինել բազմակողմանի զարգացած և շատ կարդացած: Այդ ամենը կարող եք նկատել առանց նրա հետ շփվելու, այլ ուղղակի նրա աչքերին նայելով:

- Խոսենք «Վերջին ուսուցիչը» ֆիլմից: Ինչպե՞ս ստացար ֆիլմում նկարահանվելու առաջարկը:

- Ինստիտուտում հայտարարեցին քասթինգ, որը անցկացվելու էր Ռադիոտանը: Առաջին օրը ուսումնասիրեցի Աշոտի կերպարը: Երեք շաբաթ անց զանգեցին ու առաջարկեցին Վահանի դերը, ինչի համար ուրախ եմ, որովհետև Աշոտի կերպարը ինձնից շատ հեռու է, ու հաստատ դժվարություններ կառաջանային:

- Արմեն, ի՞նչ ես կարծում՝ ո՞րն էր հեռուստասերիալի հաջողության գաղտնիքը:

- Ֆիլմը պարզ մարդկային հարաբերությունների մասին է: Հերոսները սովորական մարդիկ են` իրենց դրական և բացասական կողմերով, ճիշտ ու սխալ քայլերով: Այս ամենի շնորհիվ էլ ֆիլմը դիպավ մարդկանց սրտերին:

- Քո դպրոցական տարիներին ո՞ր կերպարին էիր նման:

-Հենց Վահանի կերպարին: Ես էլ էի բավականին լավ սովորում և ունեի հանգիստ բնավորություն: Ֆիլմում Վահանը որոշ հատվածներում մեջբերումներ է անում «Աստվածաշնչից»: Իրական կյանքում ես էլ շատ աստվածապաշտ եմ ու ոգեշնչվում եմ «Աստվածաշնչից»:

- Ո՞ր ֆիլմն է քեզ վրա խորը ազդեցություն թողել:

- Մել Գիբսոնի նկարահանած «Խղճի թելադրանքով» ֆիլմը. խորհուրդ կտամ դիտել բոլորին:

- Խոսիր թատրոնի և կինոյի տարբերությունների մասին:

-Երկուսում էլ հիանալի միջավայր է, բայց կինոյում ես ինձ կաշկանդված եմ զգում, թատրոնում՝ ազատ: Բացի այդ, «Վերջին ուսուցիչը» հեռուստասերիալում կան կադրեր, որտեղ իմ խաղից շատ դժգոհ եմ, բայց ուղղելու հնարավորություն չունեմ, իսկ թատրոնում ես դրա հնարավորությունը միշտ ունեմ:

- Ըստ քեզ՝ ե՞րբ որևէ հայկական ֆիլմը կարժանանա Օսկարի:

- Հավատացեք՝ մեր դերասաններից ոմանք ոչ մի բանով չեն զիջում հոլիվուդյան դերասաններին, բայց միայն դա քիչ է: Մեզ անհրաժեշտ է նաև լավ օպերատորական, լավ մոնտաժային, լավ տեխնիկական աշխատանք, դրա համար էլ անհրաժեշտ է գումար, իսկ հայկական կինոարտադրությանը շատ քիչ գումար է հատկացվում:

-Պատմիր քո և գրքերի կապվածության մասին

- Գրքերը իմ մոլուցքն են: Ընդունվելու համար պետք է գրականության մի երկար ցանկ կարդայի: Մուտքը դեպի գրականություն ազդարադվեց Շիրվանզադեի  «Պատվի համար» ստեղծագործությամբ: Ինչ-որ կոնկրետ գիրք առանձնացնել չեմ կարող: Սիրելի են այն գրքերը, որոնց մեջ ես ինձ եմ տեսնում: Հիմա գրքերս ինձնից նեղացած են, երեսիս էլ չեն նայում, որովհետև ժամանակս շատ սուղ է կարդալու համար:

- Արմեն, հեռուստասերիալում քո սերը հաղթահարեց բոլոր դժվարությունները: Իրական կյանքում քո սիրտը զբաղվա՞ծ է:

- Փոքրիկ գաղտնիք բացեմ. դերասանների մեծ մասի սիրտը միշտ զբաղված է. դա մեզ առաջ է մղում: Հիմա իմ կողքին աղջիկ չկա, բայց ես շատ հաճախակի եմ սիրահարվում ու սիրահարվում եմ միմյանցից շատ տարբեր աղջիկների:

-Հիշո՞ւմ ես առաջին սերդ:

- Այո, չորրորդ դասարանում ես և ընկերս սիրահարված էինք տասներորդ դասարանի մի աղջկա: Մենք պայքարում էինք մեր սիրո համար, այսիքն այն բանի համար, ինչը որ սեր էինք համարում, բայց երբեք չէինք պայքարում միմյանց դեմ: Մինչև հիմա պահպանել եմ օրագիրս. օրինակ՝ 14-րդ էջում սիրահարված էի Անիին, 16-րդ էջում՝ Լիանային և այդպես շարունակ: Հիմա ծիծաղով եմ թերթում էջերը:

- Շուտով Ամանոր է: Հետաքրքիր է՝ սովորաբար ի՞նչ ես նվիրում Ամանորին:

- Ըստ նախասիրությունների և կարիքների: Բայց արդեն իմ դեպքերում նախընտրելի է, որ ինձ գիրք նվիրեն:

-Ո՞րն է ամենավառ հիշողությունը Ամանորի հետ կապված

- Չեմ սիրում Ամանորը, որովհետև ցուրտը, ձյունը, ձմեռը արդեն վանող են ինձ համար: Ա՜յ, եթե տոնը լիներ օգոստոսին, շատ կսիրեի: Իսկ որպես վառ հիշողություն ասեմ, որ մի Ամանորի ժամանակ ծնողներս ու քույրիկս Սանկտ Պետերբուրգում էին, ես՝ տատիկիս ու պապիկիս մոտ, և դռան ամեն թակոցի հետ հույս ունեի, որ դռան հակառակ կողմում ընտանիքս է կանգնած: