Այսօր նստած մտածում էի, թե ինչ թեմայով կարելի է գրել և հանկարծ աչքիս ընկավ թևիս կարմիր թելը: Հիշեցի, թե ինչ հետաքրքիր պատմություն ունի այն և որոշեցի գրել:

Ամառային արձակուրդները վերջացան: Մտանք դասարան՝ սկսեցինք խոսել, պատմել ամառային արկածների և ուրախ արձակուրդների մասին: Հանկարծ Բորիսն ասաց.

-Յա՜, Գոհար, էս ի՞նչ կարմիր թել ես կապել թևիդ:

Եվ այդ պահին բոլոր երեխաների ուշադրությունը գրավեց իմ թևին կապված կարմիր թելը:

-Էս ի՞նչ կարմիր թել ա, է, ինչի՞ համար ա,- հարցրեց Օֆելյան:

-Դե ասում են, որ էդ կարմիր թելը կապում են ու 7 երազանք են պահում, թելը կտրվելուց հետո անպայման կատարվում են,- պատասխանեցի ես:

-Հա, բա ո՞ւմ հետ ես կապել,- հարցրեց Լիլիթը:

-Ես ու հորքուրիս աղջիկն ենք կապել ու երազանք պահել:

-Հետաքրքիր էր, Գոգ, տեսնենք կկատարվե՞ն, թե՞ չէ,- ասաց Լիլիթը:

-Տեսնենք, Լիլս,- ժպտալով ասացի ես:

Անցան օրեր,ամիսներ: Մի օր նկատեցի, որ թևիս կարմիր թելը չկա, կտրվել-ընկել է: Հաջորդ օրը գնացինք դպրոց, պատմեցի ,որ թելը կտրվել-ընկել է, և ես չեմ էլ նկատել: Եվ Լիլիթն ասաց.

-Ուզում եմ ես էլ կապեմ կարմիր թել, էն էլ չգիտեմ` ում հետ:

-Հա, Լիլ, արի երկուսով կկապենք,ես էլ անկեղծ ասած, ուզում էի ինչ-որ մեկի հետ կապել նորից:

-Դե, ավելի լավ, վաղը թելը կբերեմ, կկապենք:

Հաջորդ օրը դասամիջոցին թելը բաժանեցինք երկու մասի և կապեցինք՝ 7 երազանք պահելով: Երբ կապեցինք-վերջացրեցինք, Օֆելն ասաց.

-Էհ՜, ես էլ ուզեցի, էկեք ինձ էլ կապենք:

Օֆելի թևին էլ կապեցինք և նրա համար էլ երազանք պահեցինք: Հետո եկան տղաները, մենք ժպտալով ասացինք.

-Հը՜ն, ոնց որ դուք էլ եք ուզում կապեք, հա՞:

-Լավ, դե որ ասում եք…

Եվ այդպես մենք դասարանով կարմիր թել կապեցինք մեր ձախ թևին, և բոլորս 7 երազանք պահեցինք մեզ համար և խոստացանք, որ միշտ իրար կողքի կլինենք և հավերժ ընկերներ կմնանք: Հաջորդ երկու ժամերը մեզ մոտ ընկեր Շահբազյանն ու ընկեր Հովհաննիսյանն էին, նրանց էլ պատմեցինք այդ ամենի մասին, և վերջում այնպես ստացվեց, որ նրանք էլ կարմիր թելով դուրս եկան մեր դասարանից:

Հետաքրքիր օր էր, երբեք չեմ մոռանա:

Մնում է` երազանքները կատարվեն: