Հայրս աշխատում էր ոստիկանական համակարգում: Մայորի կոչում ուներ, արդեն 17 տարի կլինի, ինչ աշխատում էր, բայց մի չնչին պատճառով դուրս եկավ աշխատանքից: Համարյա թե մեկ տարի չէր աշխատում: Ու վերջում, ինչպես հայ գործազուրկ տղամարդկանց մեծամասնությունը, բռնեց Ռուսաստանի ուղին՝ հույս ունենալով, որ էնտեղ ավելի լավ աշխատանք կգտնի: Մեր, ինչպես նաև հայրիկիս համար, շատ դժվար էր բաժանումը, թեկուզ մի քանի ամսով: Ամեն օր խոսում ենք skype-ով, բայց միևնույն է, չենք կարողանում կարոտներս լիարժեք առնել, ընդհակառակը՝ կարոտն ավելի է մեծանում:
Մայրս չի թողնում հաճախ փոքր եղբորս նկարներն ուղարկեմ ՝ ասում է կարոտից կնեղվի ու կարող է` հաջորդ օրն էլ հետ գա տուն: Չնայած էդպես ավելի լավ կլինի թե՛ մեր, թե՛ իր համար:
Ես շատ կուզեի, որ հայրս աշխատանք գտներ իր հայրենի հողի վրա, այլ ոչ թե թողներ ընտանիքն ու բռներ օտարության ուղին: Հուսով եմ, որ էդպես էլ կլինի: