Մի օր երազիս արի, Սամ, արի` նստենք, խոսենք մեր կյանքից…
Քո կիսատ թողած, իմ ուսերիս վերցրած քո ու ձեր…
Արի նստենք մեր սերերից խոսենք, քո չհասցրած, իմ պարտավորված, որ արժանի լինի։
Արի մեզանից խոսենք… Մեր մանկությունից խոսենք… Հիմա մենակ էդ ունենք իրար հետ, որ ոչ մեկի չենք տա ու չենք փոխի աշխարհում ուրիշ ոչ մի թանկարժեք բանի հետ։
Սամ, արի երազիս, նստիր կողքս, արի ուշացած, արի ասա, որ սխալվել ենք, որ նեղացել էիր, դրա համար չէիր գալիս, արի, ու մենք քեզ երգեր կնվիրենք, ներողություններ ու շնորհակալություններ, որ եկար, մենակ թե արի…
Դու էնքան համեստ ես, որ չէիր ուզենա, որ էսքան խոսեինք քո մասին, որ Սամը «Հայր մեր» դառնար մեր շուրթերին, դու չես ուզենա, որ արցունքները անուն ունենան մեր աչքերին, դու հաստատ չես ուզենա, որ անունդ կապույտ երանգ ստանա միշտ ու ամենուր։
Դու ուժեղ տեսակ ես, քեզ ուժեղ գույներ կսազեն, ու սազեցին… Դու կարմիրը ընտրեցիր… Սիրահարվեցիր ու հեռացար։
Դու ճանաչում ես, չէ՞, ինձ, գիտես, որ չեմ ասի զգացածս, ինչքան էլ որ ուզենամ, բայց Սամ, ասում եմ բարձր, որ լսես. ես կարոտում եմ քեզ, ախպերս։
Արի նստենք, բարձր ծիծաղենք, արի «հարսիկ» կանչի, ասա քեզ համար չեմ եկել, Գոհար, բայց արի, մենակ թե արի, Սամ։
Ես գիտեմ, որ կգաս, եթե անգամ ուշացած, մեկ է, գալու ես։ Գալու ես, որ քեզ հետ մեզ էլ տանես։
Իմ լուսավոր… Լույս իջնի հոգուդ…
Դու անմահացել ես քո սիրո՝ Հայրենիքի համար, մեր սիրո ու ապագայի համար։
Գոնե սովորեցնեիր մեզ ապրել առանց քեզ, նոր գնայիր, Սամ։
Կներես ինձ, որ քիչ եմ գալիս քեզ մոտ, կներես ինձ, որ էդպես էլ չհավատացի, որ մշտական բնակություն գտար էնտեղ… Կներես, որ չեմ հավատում…
Կրկին կներես ինձ, ընկերներիս, մեր ապագա երեխաներին ու թոռներին…
Ներիր մեզ ու պահապան թևերդ փռիր մեզ վրա, իմ հրեշտակ…
Սիրում եմ քեզ, քանի կամ։