Իմ տատը եղել է ամենաբարի տատիկներից (բոլոր տատիկներն էլ բարի են)։ Հիշում եմ… Թոնրի մեջ համով լավաշ էր թխում։ Ամեն անգամ թոնրատուն մտնելիս ասում էր.
-Դուրս արի’, այ բալա’, ծուխ ա, աչքերդ կցավեն։
Ու հենց նոր թոնրի միջից հանած հացը ձեռքս էր տալիս, ասում էր.
- Էս տար տուն, կերեք, թազա հաց ա…
Տատս չէր թողնում երբեք դեռ յոթ հացը չլրացած, որևէ մեկը կպներ հացին։ Ասում էր, թե իբրև եթե 7-ը չլրացած հացից ուտեն, այդ աղջկա մարդը կմեռնի։ Դե իհարկե, հազար անգամ թաքուն մի փոքր կողքից կտրել ու վերցրել եմ, որովհետև անհնար էր դիմանալ թոնրից նոր դուրս հանած տատիս թխած համով լավաշի բույրին։ Տատս ամեն հարցում էր այդպես…
Նրա ձեռքերով պատրաստածն իսկապես այլ համ ուներ։ Հիշում եմ, տատս թոնրի կողքին նստելու համար նախատեսված փոքրիկ այդ աթոռակին էր նստում ու ոտքերը դնում մի փոքր ավելի ներքև, իսկ ինձ թվում էր, թե նա թոնրի մեջ է ոտքերը կախել։ Ամեն անգամ զարմանում էի, տատս ոտքերը կրակի մեջ է դնո՞ւմ… Մի օր հարցրի տատիս, իսկ նա սկսեց ծիծաղել ինձ վրա, հետո բացատրեց, թե որտեղ է նստում ու ինչպես։
Տատս… Թվում է, թե նրա բարությունը սահմաններ չուներ։ Մեր տուն եկած յուրաքանչյուր հյուր երբեք դատարկաձեռն դուրս չէր գալիս, տատս չէր թողնի երբեք։
Իր թխած տաք-տաք լավաշն եմ կարոտել, նոր թոնրից հանած, յոթը չլրացած…
Հիմա նույն տեղում ամեն բան լքված է, հիմա տատս չկա, որ թոնրի լավաշներից ձեռքս տա, որ տուն տանեմ, նոր թոնրից հանած, խրթխրթան լավաշները…
Հիմա ոչ մի հաց ինձ համար համեղ չէ…