arman arshak

Կոչված` քայլելու դեպի նույն նպատակը

Երկար ժամանակ է, ինչ թուղթս ու գրիչս չէի վերցրել ու փորձել առանձնանալ իմ փոքրիկ անկյունում՝ մտքերիս հետ: Մի տեսակ կարոտել էի այս պահը, կարոտել էի նյութ գրելու «արարողակարգը»:

Դասերից ու դիմորդական թոհուբոհից փորձեցի գտնել ժամանակ ու գրել: Գրել դիմորդի պատասխանատու կոչումը կրելու մասին:
Ամռանը որոշեցի, որ համալսարանական կրթությունս ուզում եմ ստանալ Հայաստանում Ֆրանսիական համալասարանում, իսկ մինչ այդ գիտեի, որ ինձ են սպասում դաժան ու ձանձրալի պարապմունքները, ինչը ինձ՝ հասարակական կյանքում գերակտիվ երիտասարդիս համար փոքր-ինչ դաժան էր: Այդ իսկ պատճառով կատարեցի երկրորդ որոշումը՝ պարապելու փոխարեն այցելել նախապատրաստական կուրս: Որոշումը կայացրի՝ գիտակցելով, որ չափազանց դժվար է լինելու համատեղել դպրոցի հետ: Միևնույն ժամանակ, դպրոցի աշակերտ և համալսարանի ուսանող լինելը ծանր, բայց հաճելի զգացողություն է:

Ստանձնելով դիմորդի «կոչումը»` ժամանակից շուտ մուտք գործեցի համալսարան: Մի նոր փուլ, որը սովորաբար բոլորի մոտ լինում է դպրոցն ավարտելուց հետո:

Մուտք գործել կյանքի մի նոր փուլ, որը վճռորոշ է ողջ կյանքիդ համար, չափազանց պարտավորեցնող է, քանի որ համալսարանական հետագա կրթությունդ կախված է ընդունելության արդյունքներից: Դե, երևի հասկանում եք՝ ինչ սթրեսային փուլ է, երևի բոլոր դիմորդները ունեցել են այս զգացողությունը: Այդ սթրեսային իրավիճակում և կյանքի նոր փուլին՝ համալսարանի շեմին, ունեցա կուրսընկերներ և դասախոս համադրությամբ մի հրաշք խումբ:

-Բարև ձեզ, երեխեք, ես ընկեր Աննան եմ՝ ձեր անգլերենի նոր դասախոսը:

Այս նախադասությամբ սկսվեց այն դասը, որը հետո դառնալու էր համալսարանի համար մեկ մոտիվացիան: Ութ հոգուց բաղկացած խումբ, որը կարծես կոչված էր քայլելու դեպի նույն նպատակը, և պակասում էր միայն մեկը, և այդ մեկն էլ լրացավ, երբ լսարանում լսվեց «Բարև ձեզ, երեխեք, ես ձեր անգլերենի նոր դասախոսն եմ» նախադասությունը: