-Պա՛պ,- եղբայրս դիմեց հայրիկիս:
-Ասա՛, տղաս:
-Կրկին Ռուսաստան պիտի գնա՞ս։
-Հա, ինչո՞ւ ես հարցնում։
-Չեմ ուզում գնաս, ուզում եմ այս տարի մնաս, որ ամռանը մեզ հետ լինես:
-է~, տղաս, որ մնամ, բա ձեզ ինչպե՞ս պահեմ,-ասաց հայրիկս ու դադարեց նրանց կարճ, բայց տխուր զրույցը:

Ձմեռային առաջին զորակոչի հետ սկսվում են նաև մեզանից շատերի հայրերի, եղբայրների, պապիկների արտագնա աշխատանքների «զորակոչը», այսինքն`խոպան գնալը: Հունվարից սկսում են գնալ, աշխատել հանուն ընտանիքի բարեկեցության: Առաջին իսկ օրվանից բոլորը սկսում են հաշվել օրերը, թե երբ է գալու խոպանչիների վերադառնալու ժամանակը, իսկ երբ արդեն վերադառնում են, չհասցնելով անգամ իրենց կարոտն առնել իրենց ընտանիքներից, կրկին գալիս է գնալու ժամանակը:
Հայրս միշտ ասում է, որ ինչքան դժվար է մեզ համար, տասն անգամ ավելի դժվար է իրենց` մեկնողների համար, չէ՞ որ մենք կարոտում ենք միայն մեր հայրիկներին, եղբայրներին կամ պապիկներին, իսկ նրանք… Նրանք կարոտում են և իրենց ընտանիքը, և հարազատ տունը՝ հայրենիքը: Ցավոք, արտագնա աշխատանքի մեկնողների թիվը Հայաստանում ոչ թե պակասում, այլ տարեցտարի ավելանում է․․․