Մարինե Ղահրամանյան

Համակարգչային կախվածությունը հիվանդություն է

Արձագանքում եմ Նարեկ Բաբայանի «Հավերժ հակամարտություն» հոդվածին

Մենք ապրում ենք 21-րդ դարում՝ ավելի ճիշտ, «համակարգչի դարում»: Մարդիկ իրենց կյանքը իմաստավորում են համակարգչի մեջ` ու ամենավատն այն է, որ համակարգիչը օգտագործում են ժամանցի, հաճույքի համար: Հիմա թե’ մեծահասակները, թե’ երեխաները համակարգչից կախվածություն ունեն և առանց համակարգչի իրենց կյանքը չեն պատկերացնում: Օրինակ, ես համակարգչից կախվածություն չունեմ, ճիշտ է, համակարգիչ օգտագործում եմ, բայց ոչ  դաս սովորելու կամ այլ բաների համար: Համակարգիչը ապագա չէ մարդկանց, մանավանդ, երեխաների համար: Քույրերս ամբողջ օրը կռվում են, թե ով պիտի խաղա համակարգչով, բայց ես նրանց բացատրում եմ, որ համակարգչով խաղալով գիտելիք չեն ստանում, նպատակին չեն հասնում, իսկ նպատակին հասնելու համար պետք է ոչ թե համակարգչով խաղան, այլ դաս սովորեն:

Համակարգչի բացասական կողմերը շատ-շատ են, բայց համակարգիչն ունի նաև դրական կողմեր: Օրինակ` համակարգիչը թույլ է տալիս որպեսզի մարդիկ շփվեն հեռու ապրող իրենց բարեկամների, հարազատների, մտերիմների հետ: Համակարգիչը նաև տեղեկատվության աղբյուր է, որտեղից կարող ես պետքական բաներ սովորել: Ցավոք, այսօր մարդիկ ավելի շատ օգտվում են համակարգչի բացասական կողմից, որն օգուտ չի տալիս: Մեր ժամանակների ամենամեծ թուլությունը համակարգչից կախվածություն ունենալն է:

Ես այսպես եմ կարծում, իսկ եթե դուք այլ կարծիք ունեք, գրեք: