Մի քանի ամիս առաջ էր, երբ իմացանք, որ հորաքույրս ՌԴ-ից փոքրիկ հրաշքի և ամուսնու հետ Հայաստան է գալու: Շատ-շատ էինք ուրախացել: Դե, պատկերացրեք, երեք տարի ապրելով իրարից հեռու, ոնց էինք անհամբեր սպասում, թե երբ է գալու դեկտեմբերի 17-ը:
Ճիշտ է, ես էլ անչափ կարոտել էի և սպասում էի նրանց գալուն, բայց… Բայց ինձ համար ամենահետաքրքիր և ամենասպասված պահը առաջին հանդիպումն էր հորաքրոջս փոքրիկ հրաշքի` Սիմայի հետ, ում այդքան տարիների ընթացքում տեսել էի միայն լուսանկարներով և սքայփով:
Շատ դժվար անցան այդ մի քանի ամիսը, բայց ավելի դժվար էին այն մի քանի ժամերը, երբ օդանավակայանից նրանք տուն հասան: Բոլորս մեծ սիրով և ուրախությամբ դիմավորեցինք նրանց: Եվ ես հանկարծ մայրիկիս թաքուն ասացի.
-Է, մամ, մինչև Սիմուլը սկսի ճանաչել մեզ, մինչև խաղա մեզ հետ, իրենք հետ կգնան:
Եվ այդպես տխուր ու չլսելով մայրիկիս պատասխանը, կրկին շտապեցի, որ թեկուզ մեկ անգամ ավելի գրկեմ զարմուհուս:
Արդեն սովորել ենք նրանց ներկայությանը, և չեմ պատկերացնում` ինչքան դժվար է լինելու մեր բաժանումը: