Չեմ սիրում Նոր տարին: Հա բա ինչ, թեկուզ փոքր ժամանակ սիրում էի, էն էլ դե Ձմեռ պապիկի համար էի սիրում, բայց մի օր մայրիկին «բռնեցրի» Ձմեռ պապիկի տոպրակ սարքելիս, ու մայրիկս էլ ստիպված խոստովանեց, որ Ձմեռ պապիկ չկա: Թեկուզ սկզբում ասաց, որ Ձմեռ պապիկը չի հասցնում մեր տուն գա, դրա համար իրեն է կարգադրել, որ մեզ նվեր տա: Հա, հիշում եմ, ես էլ հլը սկզբում նեղվել էի, թե բա բոլորի տուն հասցնում է գնալ, մերն էլ չի հասցնում, ու հետո էլ որոշել էի, որ Ձմեռ պապիկին պիտի բռնեմ ծեծեմ, որ մեր տուն չի գալիս:
Ամեն Նոր տարվա գիշեր մի փոքրիկ ավել ունեի, վերցնում էի, նստում էի անկողնուս մեջ ու Ձմեռ պապիկին էի սպասում, իբր թե, հեսա կգա, ես էլ կբռնեմ ու կծեծեմ: Հա, բա ինչ, Ձմեռ պապիկը եկավ` ես էլ ծեծեցի: Հիմա, որ մտածում եմ, ասենք, գիժ էի` ի՞նչ Ձմեռ պապիկ: Հիմա փոքր երեխային ասում ես` խելոք մնա, որ Ձմեռ պապիկը քեզ նվեր բերի, թեքվում ասում է. «Դեբի՞լ ես, ի՞նչ Ձմեռ պապիկ: Ձմեռ պապիկ չկա»: Հա, լավ, բա ես ինչո՞ւ էի հավատում: Լավ, մոռանանք Ձմեռ պապիկին: Ի՞նչ էի ասում. ես Նոր տարին չեմ սիրում, քանի որ անիմաստ ենք նշում: Մինչև դեկտեմբերի 20-ը պիտի հասցնեն առևտուր անեն, թե չէ ամեն ինչ կամաց-կամաց թանկանում է (թանկանալն էլ հո թանկանալ չի, կրկնակի չէ, եռակի գին են դնում ապրանքին): Խանութներում շնչելու տեղ չի լինում, ու ամեն կողմից լսվում է. «Չարազը մոռացանք, թեկուզ ստեղ թանկ ա, ներքևից կառնենք», «Կնիկ, էլ ի՞նչ պտի առնինք», «Էս ի՞նչ թանկ ա», ու էլի նմանատիպ արտահայտություններ:
Հունվարի մեկից սկսվում է բարեկամ-հարևան գրոհը, գալիս են Նոր տարի շնորհավորելու: Էն, որ էդ մարդուն ամբողջ տարին չես տեսնում, մեկ էլ Նոր տարվան տեսնում ես: Դե, որ իրենք եկել են, դու էլ պիտի գնաս, բայց ամենավերջին պահն այն է, որ բոլորը երանի են տալիս, որ այդ օրը բուք ու բորան լինի, ու ոչ մեկը չգա: Հետո սեղանը դնում են ու ասում են, որ սեղանին ձեռ չտաք` չգան տեսնեն մի բան պակաս է, չարազին ձեռ չտաք, կգան-կգնան` հետո կուտեք: Բայց ով էլ գալիս է, չարազից մենակ չամիչը չի ուտում, ես էլ չամիչ չեմ սիրում: Ամեն տարի նույնը` տոլմա, բլինչիկ, «խոզի բուդ», աղցաններ… Տանջվում-տանջվում պատրաստում ես, վերջում մնում փչանում է: Դե իմա՞ստը:
Բա էն, որ սեղանը հավաքում ես, մտածում ես, որ վերջ, մեկ էլ, հոպ, մեկը գալիս է հյուր: Դե, Դիանա ջան, ոնց տարել ես` էնպես էլ հետ բեր: Գոնե Նոր տարին էլ օլիմպիական խաղերի նման 4 տարին մեկ լիներ, գոնե մի տարի շունչ կքաշեինք:
Շատերը անգամ գումար են բանկից վերցնում, որ Նոր տարի նշեն, հետո էլ ամբողջ տարին աշխատում, տանջվում են, որ այդ վարկը փակեն, ու այդպես ամեն տարի: Իմա՞ստը: