12-րդ դասարան, դպրոցում անցկացվելիք վերջին տարին, որի ընթացքում աշակերտները շատ «խառն» են…
Օրվա մի մասը դպրոցում, մյուս մասը՝ պարապող ուսուցչի տանը, մյուս մասն էլ՝ շտեմարանը ձեռքին արդեն տանը, բայց ամեն ինչից կտրված: Երբ անգամ տանը կատարվող իրադարձություններից անտեղյակ են: Այսպես է անցնում տասներկուերորդցիների ավարտական տարին:
Դիմորդի համար օրը լրիվ այլ է, ուշքն ու միտքը միայն ընդունելության քննություններն են:
Հիմա կմտածեք, թե դիմորդ եմ, որ այսպես նկարագրում եմ: Ոչ, ուղղակի շատ են դիմորդ ընկերներս:
Արդեն սկսել են ընդունելության քննությունները, և անգամ մեկ մետր հեռավորությունից էլ լսելի է դիմորդի սրտի բաբախյունը: Լարվածությունը այնքան է մեծանում, որ իմացած-չիմացածն էլ են մոռանում:
Ընկերներիցս Սաթենիկը նույնպես դիմորդ է, և արդեն մեկ ամիս է՝ ոչ մի լուր չունեմ նրանից: Չգիտեմ էլ՝ դիմացա՞վ շտեմարանի թեստերին, թե չէ: 17-ի ընկերներս էլ նույն վիճակում են: Անգամ չեմ գրում, որ չխանգարեմ:
Սիրելի դիմորդներ, քիչ մնաց, համարյա ոչինչ, ծանր տարին մի քանի օրից հետևում է մնալու: Ձեզ հաջողություն եմ մաղթում: Հավատացեք ձեր ուժերին, և ամեն ինչ լավ կլինի: