Գլուխս հենում եմ երթուղայինի պատուհանին, որ բաժանում է ինձ ձախակողմյան իրականությունից, և նայում անիվների տակով սահող ճանապարհին։ Աչքերիս տակով վազում են ճանապարհի սպիտակ գծերը, շվշվացնելով անցնում են լուսարձակող մեքենաները, հեռվում` հորիզոնին, շառագունած երկինքն է՝ իր գունային սիմֆոնիկ խաղերով, իսկ երթուղայինի ներսում խավարոտ լույսն է թրթռում։
-Չըխկ,- դուռը բացեցին, «Էս մի հատ ստացեք»-ից հետո՝
-Դըխկ,-դուռը փակեցին։
-Ա՜խ,-ասացի ես` գլուխս հարվածելով պատուհանին։ Հետո նորից հարմար տեղավորվում եմ, գլուխս հարմար հենում եմ պատուհանին՝ ամեն պահ զգուշանալով կրկին հարվածելուց։
Հենում եմ և շարժվող հարակից իրականության հետ միաժամանակ սուրում առաջ։ Կտրում-անցնում եմ միջանցիկ իրականությունը` հետևում թողնելով հինն ու անցածը և ընդառաջ գնալով նորին, ապագային։
Կյանքի մեր նոր երթուղին երթուղայինի արագությամբ սլանում է դեպի ժամանակի անդունդը։
Մեզ` նորեկ ուղևորներիս՝ ուսանողներիս, մնում է զգոն լինել և ճիշտ պահին ասել.
-Կանգառում կպահեք։
Հ.Գ. Դե չասեմ, որ իջնելուց առաջ վճարելը պարտադիր է, եթե անգամ մի ոտքիդ վրա կանգնած ես անցել ճանապարհդ։