-Պապ, քանի՞ տարեկան էիր, երբ մասնակցեցիր կռիվներին:
-Քսան-քսանմեկ տարեկան էի, երբ պատերազմը սկսվեց:
-Ինչպե՞ս արձագանքեցին տատիկն ու պապիկը:
-Նրանք, իհարկե, վախենում էին, խնդրում էին, որ շատ զգույշ լինենք, քանի որ եղբայրս էլ էր մեզ հետ:
-Քանի՞ մարդ կար գյուղից:
-Հստակ թիվ չեմ կարող նշել, ոտքի էր կանգնել ամբողջ գյուղը, բայց հիմնական մասը կազմում էր սևքարեցի Սաքոի անվան ջոկատը:
-Այդպե՞ս էր կոչվում ձեր ջոկատը:
-Այո, ջոկատն անվանեցին հայտնի ֆիդայու անունով:
-Ո՞ր սահմաններում եք կռվել:
-Կիրանցի, Այգեհովիտի, Սևքարի և մի շարք այլ սահմաններում:
-Իսկ ի՞նչ էիր անում:
-Կանգնում էի խրամատում, մեքենայով զենք էի տեղափոխում տեղից տեղ:
-Այսօր հիշո՞մ են ձեր սխրանքների մասին:
-Այո, պարգևատրվել եմ «Մայրական երախտագիտություն Արցախի քաջորդիներին» մեդալով, «Հայաստանի երկրապահ» հուշամեդալով, «Քսանամյակի հոբելյանական մեդալով», շնորհակալագրերով և այլ պարգևներով:
-Գյուղի երիտասարդ սերունդը տեղյա՞կ է, որ գոյություն ունի ձեր ջոկատը, գիտի՞ ձեր մղած կռիվների մասին:
-Գիտի, քանի որ գրքեր են տպագրվում մասնակիցների, իրենց ընտանիքների մասին: Ամեն ընտանիքում մասնակից է եղել, պատմում են, հիշում: