Ամենապատասխանատու գործերից մեկը հացթուխ լինելն է։ Մեր շենքի կողքին հացատուն կա, և ամեն անգամ այնտեղի նոր թխված հացի հոտը ինձ ուղեկցում է տուն։
Երբ մենք տանը սկսեցինք հաց թխել, ինձանից հասնում էր միայն ուտելը և գնահատական տալը։ Մայրիկիս թխած հացը ոչ մի հացի հետ չեմ փոխի։ Այնքան եմ ուրախանում, որ մեր տանից էլ է սկսում գալ այդ հացի անուշ հոտը։
Եվ եկավ մի օր, երբ մայրիկը որոշեց սովորեցնել ինձ ամենապատասխանատու գործը։ Առաջին հերթին մազերս բարձր կապեցի, ձեռքերս լվացի և սկսեցի։ Սկզբում լցրեցի ալյուրը, հետո ջուրը…
Լսել եմ, որ հացը ավելի համեղ է լինում այն ժամանակ, երբ խմորը հունցելու ընթացքում ջղայնացած չես լինում և մտածում ես լավ բաների մասին։ Առավել համեղ է լինում այն ժամանակ, երբ աղոթում ես։ Երևի այդպես էլ կա։
Երբ մեր տանը հյուրեր են լինում, անպայման ասում եմ․
-Մի հատ հացը փորձեք, էլի, ես եմ թխել։
-Վայ, ապրես, իմ աղջիկ, էս ի՞նչ համով ես թխել։ Բաղադրատոմսը տվեք, էլի։
Ու ինձ լավ եմ զգում, որ իմ թխած հացը դուր է գալիս բոլորին։ Դուք էլ խնդրեք ձեր մայրիկներին՝ սովորեցնել ձեզ հաց թխելու արվեստը։
Հացի մեջ դու քո հոգին ես դնում, և ինչպիսին կլինի հացը, կախված է միայն քեզանից։
Է՜հ, էլ ինչ ասեմ։ Հենց նոր տաք-տաք հացը հանեցի ջեռոցից:
Համեցեք ուտելու։