Ամիսներ առաջ Վահե Ստեփանյանը մի նյութ էր գրել Դեն Բրաունի ու նրա չորս ամենահայտնի գրքերի մասին: Եթե նա իր նյութը այսօր գրած լիներ, ես իրոք «հետ կընկնեի բազկաթոռիս մեջ ու կժպտայի», բայց այն ժամանակ փորփրեցի համացանցն ու էլեկտրոնային տարբերակով հայերեն գտա Դեն Բրաուն անունով քեռու չորս գրքերից միայն մեկը` «Հրեշտակներ և հրեշներ»: Դե, բնականաբար, շատ արագ կարդացվեց, ու մոտ մեկ ամիս ես գրքի ազդեցության տակ էի: Ֆիլմը բավականին զիջում է գրքին, մյուս երկու ֆիլմերի մասին բան չունեմ ասելու, որովհետև չեմ կարդացել դրանց գրքերը, բայց էս մեկը հաստատ հաջողված չէր: Պրոֆեսոր Լենգդոնի դերը Թոմ Հենքսը, ինչ խոսք, լավ է խաղում, բայց ֆիլմից հանված էին որոշ դետալներ, որոնք ֆիլմը ավելի անկանխատեսելի կդարձնեին:
Ամենահաճելին գրքում պատմական փաստերի առկայությունն է: Ինչքան էլ մտածես, որ հեղինակը զարկ է տվել երևակայությանն ու անհավատալի բաներ գրել, պատմական փաստերին չհավատալ չես կարող: Չնայած՝ պիտի խոստովանեմ, որ մի պահ գրքի ամբողջ բովանդակությունն ինձ համար անքննելի ճշմարտություն էր դարձել, կամ, գուցե այդպես է, ո՞վ է գլուխ հանում: Մեկ էլ լատիներեն տերմիններն ու դարձվածքներն են լավը, ու պատմական, մազերը բիզ-բիզ կանգնելու չափ հետաքրքիր փաստերը, մանավանդ՝ կաթոլիկ եկեղեցու մասին: Դե, եթե Վատիկան, ուրեմն՝ ինտրիգներ, գաղտնիքներ ու առասպելներ: Դեն Բրաունը շատ ճիշտ տեղից է բռնել, զարմանալի չէ, որ եկեղեցին այնքան էլ կողմ չէ նրա գրքերի տարածմանը: