Նկատե՞լ եք, Ամանորը կորցրել է իր հեքիաթային բնույթը և դարձել պարտադրված տոն:
Բնականաբար, մեծանալով հասկանում ենք, որ մեր երազանքների Ձմեռ պապը գոյություն չունի, դե կամ էլ ունի, պարզապես շատ հեռու է մեզանից գտնվում, և չի կարող կատարել մեր ամենանվիրական երազանքը: Սակայն գալիս է մի ժամանակ, երբ հասկանում ես, որ քո ստեղծած երազանքների հեքիաթում ապրելը ավելի հաճելի է, նվիրական ու բաղձալի, քան դուրս գալ հեքիաթից և ապրել իրականությամբ և ընկալել այն:
Հեքիաթում այսպես էր. մանուկները լիովին հավատում են Ձմեռ պապիկի գոյությանը, գրում են նամակ, ծրարի մեջ դնում և տալիս ծնողներին` համոզված լինելով, որ փոստատարի միջոցով կհասնի Ձմեռ պապիկին, և նա կայցելի իրենց: Իսկ Ամանորի գիշերը ուշ են քնում, որպեսզի տեսնեն նրան: Երբ արթնանում են, տեսնում են տոնածառի տակի նվերները, իրենց մտատանջում հարցերով.
-Ո՞նց ա Ձմեռ պապին տեղավորվել ծխնելույզում, ո՞նց չհասցրի տեսնել նրան:
Տոնածառը զարդարելիս ամեն խաղալիք կախելուց հետո երազանք էինք պահում, իսկ հիմա՞:
Ամանորը դադարել է շնչել, մոռացել է արտաշնչել, անհետացել է ամանորյա հեքիաթը: