Սկսենք ամենաառաջին քայլից:
Սոսեն, Հերմինեն, Սոնան և Մերին թղթակցում էին 17-ին: Մի օր մտածեցի, ինչպե՞ս ես էլ թղթակցեմ: Ինձ այս հարցում օգնեց ընկերությունը: Իմ մտերիմ ընկերուհին առաջարկեց իր օգնությունը: Նա ինձ տեղեկություններ հայտնեց 17-ի մասին, օգնեց կապ հաստատել: Ես չէի գիտակցում, որ այս փոքրիկ քայլը ճակատագրական կլինի: 17-ը շատ բան փոխեց իմ կյանքում և շատ բան տվեց ինձ: Մեկ տարի էլ չկա, ինչ թղթակցում եմ, բայց արդեն գյուղում ինձ անվանում են «լրագրող»: Երբ քայլում եմ փողոցով, անցնող-դարձողը հարցնում է, թե ինչպե՞ս են լրագրողական աշխատանքներս և էլի մեծ ոգևորություն են ներշնչում: Ավելի շատ հպարտանում եմ, երբ աշխատանքիս մասին խոսում են դպրոցում: Տնօրենը ամեն վճռական հարցի պատասխան ուզում է ինձնից ստանալ: Նրա կարծիքով լրագրողների մտածելակերպը տարբերվում է: Շատ բան կա, որ 17-ը նվիրեց ինձ: Ծանոթացա տարբեր մարզերի թղթակիցների հետ և ձեռք բերեցի նոր ընկերներ, հավատարիմ ընկերուհի՝ Հասմիկը Մալիշկա գյուղից:
Մինչ 17-ին թղթակցելը ոչ ոք չէր ճանաչում ինձ, իսկ հիմա հանրապետության բնակչությունը կարող է կարդալ իմ մտքերը և շարադրանքը: Շնորհակալ եմ քեզ, «Մանանա»: Իմ կարծիքով «Մանանա» թիմը մի ամբողջականություն է, որտեղ գրեթե բոլորն ունեն բնավորության նույն գծերը:
Այս տարի կավարտեմ դպրոցը և ոտք կդնեմ կյանքի նոր փուլ, բայց այս ամենը ինձ հետ կմնա միշտ: Ես կշարունակեմ թղթակցել՝ անկախ զբաղվածությանս աստիճանից: Ես բաժանվելու եմ գյուղից, դպրոցից, ընկերներից և Մերիից: Զարմացաք, թե ինչո՞ւ Մերիին առանձնացրի ընկերներիցս: Մերին է այն մարդը, ով օգնեց ինձ հանդիպել 17-ին: Շնորհակալ եմ քեզ 17, որ ինձ դարձրիր ստեղծագործ մտքիս տերը: