Սկսվեց ձմեռաին զորակոչը: Եկան ծնողների դաժան ու չսիրելի օրերը, երբ պետք է գնան ծառայելու իրենց տղաները՝ իրենց ծնողների աչքերը թաց թողնելով: Գնան, որ պաշտպանեն մեզ բոլորիս:
Այս անգամ այդ բոլոր զինվորների շարքերում է նաև իմ եղբայր Մուշեղը: Նրան տեսնելուց միանգամից նկատեցի, որ եղբորս ժպիտը կեղծ էր, չէր ուզում, որ ծնողները տեսնեն, թե ինքը դեռ չգնացած, արդեն կարոտում է ծնողներին: Գնացինք նրանց տուն, տեսնելով հորեղբորս կարմրած աչքերը, ես էլ անկախ ինձանից, տխրեցի: Չգիտեի՝ ինչ անել, արցունքներս մի կերպ էի զսպում:
Քիչ մնաց: Հաշված ժամեր հետո եղբայրս կգնա բանակ՝ մեզ մենակ թողնելով երկու տարով:
Թող իմ ապագա զինվոր եղբորը և մյուս բոլոր զինվորներին Աստված ամուր ձեռքերով պահի ու պահպանի:
Բարի ծառայություն ձեզ, սիրելի զինվոր եղբայրներ: