Մի առիթով հայոց լեզվիս ուսուցչուհին ասաց․ «Ածանցումը բառակազմության ամենալավ եղանակն է»։ Դեմ եմ։ Ամենալավ եղանակը գարունն է՝ իր 90 օրով հանդերձ։ Չէ՜, չկարծեք՝ ես գարնանն եմ ծնվել, դրա համար եմ էդ եղանակն ամենալավը համարում (ճիշտ ուղու վրա եք, էդպես էլ կա), ուղղակի գարունը մոտիվացիայի ու հավեսը հետ բերելու եղանակ է։ Եղանակ չասես՝ ադամանդ ասես։
Արթնանում ես թռչունների ծլվլոցից, ամեն ինչ հեքիաթային է։ Միայն թե հեքիաթում թռչունները ծլվլում են հաճույք պատճառելու համար, իսկ իմ կյանքում թռչունները ծլվլում են, որ անուշ քնիցս հանեն ու ցույց տան, թե բա՝ տես, Աստղ ջան, տես, թե ոնց ենք «հարամել» սենյակիդ պատուհանները, ծըվ-ծըվ, ծըվ-ծըվ։ Հեքիաթ եմ ասել, է՜։
Մի խոսքով, դուրս ես գալիս տնից։ Ու դու թեթև ես հագնված, Կառլ, թե՜-թև՜։ Մի բարակ բաճկոն, վանդակավոր վերնաշապիկ, նույնքան բարակ շալվար ու կեդեր։ Ու ինչքան էիր սպասել կեդեր հագնելուն, քանի ու քանի տանջալից ամիս։ Սառը, սպիտակ երկնքով, «չոր ու ցամաք» ձմռանից հետո էլ գրողի տարած խոտի կանաչն ու երկնքի կապույտն էնքան են սիրունացնում ամեն ինչ, որ աչքդ սովորականի պես չի ծակում քարուքանդ եղած ասֆալտը, էդ ասֆալտի փոսերի մեջ վայրենաբար թափված աղբը ու էլի լիքը բան։ Դու անգամ չես էլ հասցնում մտածել, որ երկիրը երկիր չի։ Ուղղակի հաճույք ստանալով գնում ես դպրոց։ Դու տեսնում ես ճամփին էլի «թեթև» հագնված մարդկանց։ Ու ինչքան ես երջանկանում, որ տեսնում ես, թե ինչքան են երջանկանում, երբ տեսնում են, թե ինչքան երջանկացած ես քայլում։ Բայց հետո հասկանում ես, որ էդ մարդկանց մոտ երջանկության ժպիտ չէ, այլ ուղղակի ծիծաղ։ Ու գուշակիր՝ ինչի՞ են նայում քեզ ու ծիծաղում։ Հավանաբար պատուհաններիդ օրին ես ընկել, հա՞։ Դե լավ, չէ։ Ոչ էս անգամ։ Ուղղակի մարդիկ «շատ լուռ» հետևում են, թե ինչպես են մեղուները եկել, թառել շորերիդ ու մազերիդ, որովհետև որոշել ես գարնանը համահունչ վառ գույնի շորեր հագնել։ Հա, իրենք քեզ խոտի կամ նեկտարի տեղ են դնում։ Բա որ իմանաք՝ ինչքան անուշ է բուրում ծլող-ծաղկող խոտի հոտը, ինչքա՜ն խաբուսիկ է էդ մի կտոր լազուրից ժպտացող արևը ու էդ ինչքա՜ն ես փոշմանելու, որ մամայիդ չես լսել ու թեթև ես հագնվել։ Հա, հա, էդ ո՞վ չի փոշմանի մի քանի օր ջերմության մեջ պառկած մնալուց ու առավոտից իրիկուն խրատ լսելուց հետո։ Ու ինչո՞ւ, ինչ է թե՝ արևը խաբել է քեզ։
Ես, որ էդքան խոսեցի դպրոցի ճամփին, պատկերացրեք՝ արդեն դասերը վերջացել են ու ժամանակն է տուն գնալու։ Տուն գնա՞լ, ի՞նչ տուն գնալ։ Հիմա դու պիտի գնաս ու ամբողջ քաղաքդ կամ գյուղդ ոտնատակ անես, որովհետև թո՜ւյն եղանակ է դրսում։ Պիտի ականջակալներդ դնես ականջներիդ, Imagine dragons-ի նոր երգը լսելով՝ շունչը փչելու աստիճան քայլես, ու հետո միայն «սառած-սատկած» գաս տուն, դաս անես։ Հա, էս տարի ձմեռը գարուն էր արել։ Ու էս ամեն ինչը ես արդեն իսկ զգում եմ հիմա՝ փետրվարին։
Հ. Գ․ Ինչպես սկզբից ակնարկեցի՝ գարնան մի անձրևոտ ապրիլի երեքին ծնվեց աշխարհիս կրակը՝ ես։ Նվերներ, նվերներ, նվերներ, հավես նկարներով թեյի բաժակ, նվերներ… (Վայ, չէ, չէ, ոչինչ չեմ ակնարկում)։