Աշնանային մի առավոտ ես սովորականի պես արթնացա և ուղևորվեցի դպրոց։ Երբ մտա դասարան, զանգը դեռ չէր հնչել, շատ հետաքրքիր անցան բոլոր դասաժամերը։ Եկավ վեցերորդ դասաժամը՝ ֆիզկուլտուրան։ Մեր դասարանի Ամալյան նստած էր Կարենի սեղանի մոտ։ Երբ զանգը հնչեց, տղաները վազելով դուրս թռան՝ չնկատելով, որ հրեցին Ամալյային։ Ամալյան ընկավ, աղջիկներով վազեցինք նրա մոտ։ Բարեբախտաբար Ամալյային ոչինչ չէր պատահել։ Այ, իսկ սեղանի ոտքը կոտրվել էր։ Մենք ստիպված էինք կանչել մեր դասարանի Կարենին։ Ես և Կարենը մնացինք դասարանում, որ սարքենք սեղանի ոտքը։ Մեզ նյութեր էր անհրաժեշտ։ Բայց որտեղի՞ց։ Երկար մտորելուց հետո որոշեցինք գնալ Լյովա պապիկենց տուն։ Բերեցինք նյութերը և վերանորոգեցինք սեղանը։ Շատ ուրախ էինք, որ կարողացանք հասցնել, և ուսուցիչները չիմացան։ Ես ուրախ-ուրախ իջա ֆիզկուլտուրայի դահլիճ, որտեղ տեսա ընկեր Մամբրեյանին։ Չգիտեի, ինչ պատճառաբանություն հորինել, դասից բացակայելու համար։ Ասացի, որ մնացել էի դասարանում որոշ առաջադրանքներ գրելու համար։ Պարզվեց, որ մեր դասարանի Լիլյան ընկեր Մամբրեյանին ասել էր, թե ես ինձ վատ եմ զգացել, դրա համար չեմ ներկայացել դասին։ Ընկեր Մամբրեյանը կանչեց Լիլյային և երկուսիս սաստեց ու շատ զայրացավ, որ ստել ենք։
Հաջորդը դասղեկի ժամն էր։ Դասղեկը մեզ տարավ համակարգչային սենյակ՝ ֆիլմ դիտելու։ Ֆիլմն ընկերության մասին էր։ Բայց մենք չէինք կարողանում դիտել ֆիլմը՝ անընդհատ մտածում էինք այն մասին, որ ընկեր Մամբրեյանը չպատմի մեր ստախոսության մասին, այլապես դասղեկը մեզ կպատժեր և կզրկեր էքսկուրսիա գնալու հնարավորությունից։ Ամբողջ դասարանով որոշեցինք ինքներս պատմել այդ մասին։ Դասղեկը ժպտաց և գնահատեց մեր անկեղծությունը՝ խոստանալով տանել էքսկուրսիա: