Հաճախ են ինձ հարցնում, թե ինչու եմ գրում 17-ին ու սպասում պատասխանի, որովհետև հարցնողների մեծ մասը գիտի, որ լրագրողի մասնագիտություն երևի չեմ ընտրի: Նրանցից շատերին չեմ կարողանում պատասխանել, իսկ մնացածը իրենք իրենց պատասխանում են ու անցնում ուրիշ թեմայի: Կամ էլ մեկ-մեկ հարցնում են, թե ինձ ինչ է տալիս այդ կայքը: Այսօր որոշել եմ այդ հարցերի պատասխանները տալ:

Մինչև 17-ը ես էլի նույն Նանեն էի, չէ, չնայած այն ժամանակ ավելի ամաչկոտ էի ու վախենում էի մի փոքր էլ, բարձրաձայնել իմ կարծիքը: Այն ժամանակ զբաղվում էի միայն դասերով, ու վերջ: Պատկերացո՞ւմ եք ամբողջ օրը՝ դաս, դաս, դաս ու ազատ ժամանակ: Նույնիսկ կարող էր պատահել, որ մի ամբողջ շաբաթվա դասերս մի օրում վերջացնեի: Դե հա, ես չեմ բողոքում, դասից բացի խմբակների էլ էի հաճախում ու գոնե մի քիչ ցրվում էի, իսկ հիմա, երբ արդեն գրում եմ, ամբողջ օրը հաստատ միայն դաս չեմ անի: Հիմա արդեն ամաչկոտությունս մի փոքր անցել է, դե, մնացել է այնքան, ինչքան որ պետք է ունենա աղջիկը: Հիմա էլ չեմ վախենում բարձրաձայնել իմ կարծիքը ու ինձ ավելի ինքնավստահ եմ զգում: Արդեն մեկ տարի է, ինչ գրում եմ 17-ին ու ոչ մի պահ չի եղել, որ դրա համար փոշմանեմ: Ամեն անգամ, երբ ինձ հարցնում են, թե ինչ է տվել ինձ «Մանանան», ես ինքս էլ եմ ինձ այդ հարցը տալիս: Ամենաառաջինը, որ ինձ տվել է, դա ինքնավստահությունն է, հետո առանց նրա ես չէի ճանաչի շատ հետաքրքիր մարդկանց, որոնցից մի քանիսի հետ շատ եմ ուզում հանդիպել ու հաստատ մի օր կհանդիպեմ: Հետո «Մանանան» ինձ տվել է գիտելիք, որի մասին նույնպես պետք է հիշել: Գիտե՞ք, մինչ այս կայքում գրելը, ես ընդհանրապես շարադրություններ չէի սիրում գրել, ու եթե գրում էի , ապա հաստատ սահմանափակվում էի միայն բառերի ու կետադրության ուղղագրությամբ, իսկ այսօր արդեն իմ ամենասիրելի զբաղմունքներից մեկն է գրել այդ շարադրությունը: Հիմա էլ չեմ կենտրոնանում միայն բառերի վրա, հիմա գրում եմ հաճույքով, ու զգացմունքներս են ինձ թելադրում այն բառերը, որոնք պիտի գրեմ: Հիմա չեմ ուզում գրել ուղղակի լավ շարադրություն, հիմա ուզում եմ գրել այնպիսի տեքստ, որի մեջ կա նաև իմ կաիծիքը, որի մեջ ես եմ խոսում ու ներկայացնում եմ շարադրության թեման իմ կողմից ու տեսակետից: Հիմա ուզում եմ գրել այնպես, որ ընթերցողը, կապ չունի՝ ուսուցիչս, թե ընկերուհիս, այն կարդալուց ինձ հարցնեն, թե ինչու եմ այդպես մտածում, ու քննադատեն իմ գրածը, կամ ընդունեն այն: Ահա թե ինչ է ինձ տվել «Մանանան»: Ես դեռ չեմ կարող ասել՝ կընտրեմ լրագրողի մասնագիտությունը, թե ոչ, բայց ես համոզված եմ, որ ձեռք եմ բերել նոր հայացք, նոր հմտություններ ու նոր ընկերներ:

Այս ամենի համար ես ու ինձ նման էլի շատ թղթակիցներ, իմ կարծիքով, հաստատ կհայտնեն իրենց շնորհակալությունը «Մանանա» թիմին: