Մի օր եկեղեցում կատարվեց իմ կյանքի ամենացավոտ հանդիպումներից մեկը։ Եկեղեցում ինձ մոտեցավ մի զոհված զինվորի մայր՝ շատ հուզված, ճերմակած, տխուր ու ծերացած։ Ինձ գրկեց ու առողջություն ցանկացավ՝ արցունքն աչքերին։ Չեմ կարող բացատրել, թե ինչ կատարվեց հետս։ Նա ինձ ասաց, որ այս աշխարհում լրիվ մենակ է մնացել։ Ժպտաց ինձ ու գնաց՝ շարունակելու աղոթքը։ Նույնիսկ այս պարագայում նա չէր կորցրել իր հավատը, շարունակում էր աղոթել՝ իր որդու խաղաղ քնի ու հանգստության համար։
Եկեք մենք էլ ամեն վայրկյան աղոթենք նրանց համար, որովհետև մեր խաղաղ քնի համար նրանք քնեցին հավերժ։
Աստված թող համբերություն և ուժ տա բոլոր որդեկորույս մայրերին։
