Եթե մի օր գան ու ասեն, թե մոռացել եմ քեզ, չհավատաս։
Ամենօրյա այս միապաղաղությանը ձանձրալի կոչելը մի քիչ մեղմ կհնչի։ Դու նախընտրում էիր այն պարզապես դատարկություն կոչել։ Ասել, որ հոգնել եմ այս դատարկությունից՝ չափից դուր կրկնվող կլինի։ Ես չգիտեմ ինչպես կոչել այս օրերը, որոնք խելագարության են հասցնում։ Հաճախ նախընտրելի է մշտապես լինել դատարկության մեջ, դատարկությունն էլ պահել քո մեջ, քան թե մի ակնթարթ լցնել այն ժամանակավորներով։ Դու էլ էիր ժամանակավորներից։ Ու թե քո կյանքն էլ մի օր վերածվի դատարկության, չզարմանաս. ժամանակավորները դատապարտված են դատարկության: Ես էլ էի ժամանակավոր։ Եվ թե մի օր զգաս, որ այդ դատարկությունն էլ է բացակայում, ապա արդեն խելագարվել ես։
Չէ՜… դու չէիր ուզում լցնել դատարկությունս, պարզապես ինքդ էիր դատարկվել։ Սատանա՛ն քեզ տանի։ Իսկ ե՞ս… իմ դատարկությունը պարզապես բացակայում է։
Մի գրքում կարդացել էի, որ մառախուղի մեջ ամեն բան հրաշալի է. բոլոր ճանապարհները մի տեղ են տանում՝ հիասթափություն։ Բայց մենք մառախուղում չէինք էլ եղել. մառախուղը մեր մեջ էր։
Դու եկար, որ ես դեն նետեմ բոլոր գրած-ջնջածներս։ Բայց հիմա սպիտակ թղթի վրա նոր էջ եմ ստեղծել քեզ համար։ Գրիչս անգույն է։ Կներես։ Այս թղթի վրա աշխարհի բոլոր վիրավորանքները քեզ շռայլելն ու միաժամանակ չկարդալն ու քեզ չհիշելն այլ հաճույք է։
Հը՜, հույս ունեիր, թե ինչ-որ մեկը կլցնե՞ր դատարկությունդ։ Ամենաքիչը խելագար պետք է լինել դա անելու համար, և ավելի քան խելագար՝ քեզ հիշելու համար։
Ես չեմ ուզում լսել անունդ, խոսքերդ, մտքերդ։ Ես ջնջել եմ ամեն բան, ինչը քեզ է հիշեցնում։ Անգամ պատրաստվում եմ դեն նետել այս անգույն գրիչը։ Բայց ուզում եմ իմանաս՝ եթե մի օր գան ու ասեն, թե մոռացել եմ քեզ, չհավատաս։