Կյանքում մեզ հանդիպում են բազում մարդիկ…
Մարդիկ, որոնց հանդիպելիս հասկանում ենք բազում բաներ, օրինակ՝ թե ինչ լավ է, որ նրանք կան մեր կյանքում, շատ լավ է, որ ունենք նրանց: Մարդիկ էլ կան, որոնց գոյությունը հազիվ թե հիշենք մինչև այն պահը, երբ հենց իրենք ուզենան պարզել մեր ինքնությունը:
Կան նաև այնպիսիք, ովքեր կյանքի ընկերներ են, որոնց հետ կարող ես անցնել բազում փորձությունների միջով, բազում ծուռ ու մուռ ճանապարհներով՝ առանց տրտնջալու:
Կան այնպիսի մարդիկ, որոնց հանդիպելու համար զղչում ենք, ցանկանում ենք մոռացության տալ այն պահը, երբ թույլ տվեցինք մոտենալ, զղջում ենք կյանքի ընթացքում նման մարդկանց վրա ժամանակ կորցնելու համար, ասում ենք, որ փակում ենք այն էջը, որը կապված է նրանց հետ, բայց չենք հասկանում, որ կյանքը մի փոքր գիրք է, որը փոխել անհնար է, մեզ մնում է միայն սկսել մի մատ խորքից, նոր պարբերությունից:
Կա մի պարզ ճշմարտություն. կյանքում մեզ հանդիպած լավ կամ բարի մարդկանց, լավ կամ վատ երևույթները մեզ տալիս է Աստված մեր հավատքը էլ ավելի ամրացնելու համար:
Մենք անընդհատ սովորում ենք, մինչև մեր փոքր գրքի վերջին պարբերությունը, մինչև վերջակետին հասնելը մենք ունակ ենք սովորել: Մեզ հանդիպած բոլոր մարդիկ սովորեցնում են մեզ, և իմ կարծիքով՝ մեզնից յուրաքանչյուրը ուսուցիչ է մյուսի համար:
Բարի մարդիկ միշտ էլ սովորեցնում են էլ ավելի լավը լինել, ավելի կամեցող, նույնիսկ սովորում ենք նրանցից, ում ներկայությունը տհաճ է մեզ, սովորում ենք, որ ոչ մի դեպքում չպետք է իրենց նման լինել:
Հե՜յ չար մարդիկ, թույլ տվեք ասել, որ ես սիրում եմ ձեզ, որովհետև սովորել եմ պատարագներին ձեր փրկության համար էլ աղոթել:
Գիտեք՝ մայրամուտները, արևածագերը նույնպես լինում են տարբեր, ինչպես մարդկանց տեսակները: Դրանք մի օր լինում են մառախլապատ երկնքում, մի օր պարզկա, մի օր ավելի գրավիչ, մի օր էլ ոչ այդքան։ Դա կախված է նրանից, թե որ դեպքում է այն մեզ հարազատ:
Անկեղծ ասած՝ ես շատ եմ սիրում մայրամուտը, որովհետև դրա շնորհիվ գնահատում եմ արևածագը: