Մարդիկ մեզ գողանում են ու տեղը ոչինչ չեն տալիս։ Եվ ամենևին էլ պարտադիր չէ՛, որ խոսքը սիրո կամ ատելության մասին լինի։
Մարդիկ մեզ խլում են մեզնից ու փորձում արդարանալ, թե դա ճակատագիր է, և ճակատագիրն այդ չի կառավարվում։
Ստիպում են հավատալ իրենց, բայց անհավատալին են տալիս մեզ։
Ասում ենք՝ ստիպված ոչինչ չենք անում, բայց երբեմն դրդված ենք ինչ֊որ բան անելու…
Ամենափուչ պատճառով լաց ենք լինում ու արժեզրկում ենք ժպիտը։
Ուրիշ մեկին ժպիտ տալու համար երբեմն լռում ենք մեզ տանջող հարցերի մասին։
Ինչ֊որ մեկին նկատելու համար մենք աչք ենք փակում հազարների վրա։
Մենք մեզ տարօրինակ ենք համարում, բայց ոչ ոք չի՛ ասում, որ մենք ուղղակի չկրկնվող ենք։
Ամենևին պարտադիր չէ՛ սիրել կամ ատել մեկին՝ որևէ փոփոխության գնալու համար։ Մեզ անփոփոխ, չքչացող, չփոխվող վստահություն է պետք։
Պարտադիր չէ՛ խելակորույս ու ինքնամոռաց մեկին նվիրվել, որ հասկանաս՝ որն է սերը և որը՝ նվիրումը։
Փորձիր ուղղակի ճանաչել քեզ։ Ու եթե չմոլորվես քո ներսում, անպայման կբացահայտես, որ երբեք չես իմացել՝ ով կա քո ներսում։
Թակիր հոգուդ դռներն ու ներս մտիր՝ չսպասելով, որ բացվեն քո առաջ այդ դռները։
Իսկ եթե մոլորվես… Քեզ չես ճանաչի երբեք։
Թույլ տուր հասնել քեզ, ու առաջինը հենց դու՛ հասիր…
Մենք երբեմն մոռանում ենք ժպտալ, որովհետև մարդիկ գողանում են նաև մեր ժպիտը՝ այն, ինչը պիտի նվիրեին…
…Որովհետև մենք թույլ չենք տալիս մեզ ճանաչել։
Չենք ուզում՝ հասնեն մեր հոգուն։
Իսկ այն, ինչին ուզում ենք ինքներս հասնել, հասու չէ ոչ մեզ, ոչ մեր մտքին…
Եթե հասնել, ուրեմն սրտով միայն…