Լուսանկարը՝ Ինեսա Զոհրաբյանի

Շատերը սպասում են, որ ծառերը բողբոջեն, որ իրենք դուրս գան «սելֆի» անեն ու տեղադրեն ֆեյսբուքում, իսկ ես սպասում էի, որ բողբոջեն ծառերը, որ դուրս գամ իրենց նայեմ ու իրենց նկարեմ, որ շնչեմ իրենց, հա, շնչեմ, իրենց սիրունությունը, մաքրությունը: Վերցնում եմ հեռախոսս, դուրս եմ գալիս ու սկսում նկարել, մեկ էլ հանկարծ Նուռիկ տատին է ձայն տալիս.

Լուսանկարը՝ Ինեսա Զոհրաբյանի

-Ինես ջան, արի մեր հայաթն էլ նկարե:

-Մի օր կգամ, Նուռիկ տատի:

Ու շարունակում եմ նկարել` ծառերի բողբոջները, տերևները, յասամանը, խոտի դեզը: Փորձում եմ մեղվին բռնացնել բողբոջի վրա, մեկը ստացվեց: Ամպերն էլ շատ սիրուն են, ամեն ինչ միախառնվում ու ձուլվում է, ու հասկանում եմ, որ իրոք, մեր երկիրը, մեր ծառերը, մեր ամպերը, մեր ամեն ինչը շատ սիրուն է:

Լուսանկարը՝ Ինեսա Զոհրաբյանի