Վարդգես Պետրոսյանը մի դիպուկ խոսք ունի. «Մի՛ կորցրեք, մարդի՛կ»: Բայց այս բառերի վրա դրված շեշտերը շատերի վրա հաճախ չեն էլ ազդում: Ախր, հրամայական է, չէ՞: Պիտի անպայման ենթարկվել, թե չէ ներսումդ ապրող հայոց լեզուն կխառնվի իրար:
Երբևէ մտածե՞լ ես՝ ի՞նչ կլինի, երբ դեմ գնաս մտքիդ քերականությանն ու շարահյուսությանն ու շեշտերիդ թիվը կրկնապատկես: Ոչինչ: Հազիվ թե բան փոխվի, եթե մարդու (որն արդեն կոչականն է) վրա ոչ մի ազդեցություն չկա:
Երևի մեզ ուրիշ կետադրական նշաններ են պետք, եղածները չեն հերիքում: Էնպիսիններն են պետք, որոնք իրենց մեջ կամփոփեն մեր զգացմունքները, ապրումները ու արարքները: Էնպիսինները, որ նույնիսկ կբացատրեն քո անհուն լռությունը:
Ես կետադրությունից սկզբից փախչում էի. դժվար էր ու անտանելի: Ժամանակի ընթացքում կետադրությունը դարձավ լեզվի մեջ ամենահետաքրքիր ու հեշտ բաժինն ինձ համար: Բայց, հավատացած եղեք, դա նրանից չէր, որ շարահյուսական կանոններն անգիր էի անում կամ տրամաբանորեն տեղադրում, այլ կյանքում, կյանքի լեզվի մեջ հանդիպում էի դրանց ու փորձառու դառնում, այնքան հմուտ, որ դժվար թե վրիպեի:
Որտեղից ուր հասա: Հա՛, խոսքս կիսատ թող չմնա: Թեկուզ հրամայող շեշտերը մեզ չեն համոզում հետևել կարևոր կանոններին, բայց մենք հո՞ գիտենք, որ կարող ենք:
Կյանքը, իրոք, շատ կարճ է ինչ-որ բան կորցնելու, վերագտնելու ու փոշմանելու համար: Դրա համար ձեզ եմ դիմում ՄԱՐԴԻԿ, որ կյանքում երբեք չկորցնեք ամենաթանկը: