Քայլում եմ: Դու երբեք չես իմանա, որ ես քայլում եմ այստեղ: Ես երբեք բարձրակրունկ չեմ հագնում, որ կտկտոցը չիրազեկի իմ մասին, ես երբեք չեմ բղավում փողոցում կամ բարձր չեմ ծիծաղում, դե եթե չհաշվենք բարձր մտածելը, որ հանկարծ ոչ ոք չիմանա իմ այստեղ լինելու մասին:
Ինչո՞ւ: Դե ի՞նչ իմաստ ունի ասել, որ դու այստեղ ես, երբ ամբողջ աշխարհի համար դու, կարելի է ասել, գոյություն չունես:
Ամեն օր աչքերս բացելուն պես ես հույս ունեմ, որ այսօր դուռը բացելով պետք է իմ քաղաքը դիմավորի ինձ: Բայց էդպիսի օրեր չեն լինում, կամ էլ շատ հազվադեպ:
Մեկ է` ամեն անգամ դուրս եմ գալիս տնից մեծ սպասումով ու սկսում եմ հայացքներ փնտրել: Անիմաստ է, քեզ չեն նկատում:
Օրեր էլ կան, ամբողջ ուշադրությունը քեզ վրա է, ամբողջ շենքը փորձում է լուծել այն բարդ ու տրամաբանական խնդիրը, թե արդյո՞ք 4-րդ մուտքի Արթուրի աղջիկը այսօր բարձր կստանա քննությունը, թե՞ 7-րդ մուտքի Ջուլիկ տատի թոռը:
Ու քանի որ սոցիոլոգիական հարցումները փաստում էին, որ Ամալյան չի կարող կարգին պարապել, բոլորը հակված էին նրա պարտվելուն:
Ես նույնիսկ հիշում եմ ծնողներիս ու ուսուցիչներիս տարակուսած հարցը:
-Բայց հաստատ կարո՞ղ ես, նայիր, գոնե բավարար լինի:
Ու այս չափից շատ բարդ խնդիրը լուծվեց հունիսին, անգլերենի միասնականի օրը:
Եկա քննության: Քաշեցի նստարանիս համարը, հայտնվեցի ամենադիմացը, սկսեցի լրացնել թեստս, ու մինչ ես մտածում էի, որ ես կկարողանամ լավ գրել, լսվում էր հաձնաժողովի անդամների շատ ծածուկ զրույցը:
-Այն աղջկան որ նստած է այնտեղ, կասեք` ձևաթուղթը չլրացնի, իրենը պետք է 20 լինի, մենք կգրենք իր տեղը:
Ու մինչ ես մեծ հույսերով, որ մեր շենքի կռվում պետք է հաղթի 4-րդ  մուտքը, գրում էի թեստս, մեկը մի քանի քայլ այն կողմ նստած զննում էր բոլորին ու վաստակում իր միավորը:
Ի դեպ ասեմ, որ 4-րդ մուտքը հաղթեց, այն էլ առավելագույն միավորով՝ 20 ստացա:
Այդ ժամանակ էլ մի ուրիշ հարց դրվեց օրակարգում:  Արդյո՞ք այն աղջիկը, ում կարողություններին ոչ ոք չէր հավատում, իր ուժերով է ստացել գնահատականը:
Մեծամասնությունը դեմ քվեարկեց, մի փոքր հատված` կողմ: Իսկ մյուս մասն էլ ձեռնպահ մնաց: Դե իրենց նույնիսկ այս օրերին չէր հետաքրքրում իմ գոյությունը:
Իսկ ես, ես իհարկե շարունակում եմ նույն ձև քայլել` անձայն ու աննկատ:
Մի օր  պատկերացրու, որ այն մարդիկ, ումով դու շրջապատված ես, չեն հավատում քեզ, այն մարդիկ, ովքեր քեզ չեն ճանաչում,փաստում են, որ դու չես կարող հասնել ուզածիդ:
Ընկերներդ էլ անտարբեր են, վայրէջքների ժամանակ հեռանում են, բարձունքների ժամանակ` զարմանում:
Պատկերացրու, որ միայն շողքդ է հասկանում մտքերդ, իսկ մյուսների համար դու չինարեն ես խոսում:
Պատկերացրու, որ մարդիկ քեզ անընդհատ խաբում են, ամեն անգամ ցույց տալիս կեղծ ու տարբեր վերաբերմունք:
Հա, ու մի մոռացիր, որ դու ամեն ինչին ուղղակի ժպտում ես, միացնում միջիդ արևն ու անմոռաց ժպտում: Իսկ միջիդ արևը օգնում է, որ չընկնես անտարբերության հոսանքը, որ պահես միջիդ մի փոքր բարությունը, որը, ըստ երազներիս, մյուսներին էլ պիտի բարի դարձնի:
Երևի կյանքում կան ավելի բարդ ու մեծ խնդիրներ, որոնք կհուզեն ու կհետաքրքրեն շատ-շատերին: Բայց այս պահին խճճված մտքերս դնում եմ մի կողմ ու միայն մի հարց տալիս ինքս ինձ:
-Ինչպե՞ս եմ ես պատրաստվում շարունակել ապրել այս աշխարհում, եթե այն ունի հենց այս օրենքները:
Ախ, եթե մարդիկ իրենց մեջ մի բուռ արև ունենային…