Եթե ուշադիր հետևել եք կայքին, նկատած կլինեք, որ մի ամիս է՝ նյութ չեմ գրել։

Հիմա կասեք՝ դասերի ժամանակ անընդհատ գրում էր, բայց հենց արձակուրդները սկսեցին, չգրեց։

Արձակուրդներին ավելի դժվար է ժամանակ գտնելը, քան դասերի ժամանակ։ Հավատացեք, էդպես է: Չէ, ոչ թե քննությունների եմ, կամ ասենք, դրսում ընկերների հետ շփվելն ու գժություններն են խանգարում, կամ թե չէ՝ արդեն սկսել եմ պարապել, այլ գործերը։

Դե, երևի, բոլոր անասնապահներն էլ հասկացան, թե ես ինչ եմ ասում, իսկ ով էլ չհասկացավ՝ ասեմ։ Անասունների խոտը, որ իրենք ուտում են ձմռանը, մարդիկ հիմա են կուտակում. խոտ են հնձում սարերում, հավաքում, կապում այդ խոտը ու տանում տուն, էնտեղ էլ դեռ դասավորել է պետք, որ անձրևից չթրջվի:

Դե ես էլ ամեն օր այս նույն գործերն եմ անում։ Իմ արձակուրդներն սկսվում են հուլիսի քսանից հետո։ Այս նյութն էի հավաքում, մեկ էլ հորեղբայրս զանգեց.

-Դավ, ո՞ւր ես:

- Տանը, ի՞նչ կա որ:

-Դե արի, որ հեսա գնըմ ենք խոտ հնձող:

-Էսա՝ եկա մի 10 րոպեից:

-Լավ:

Լավ, ես գնամ։ Արձակուրդներ են, բայց ոչ ինձ համար։