mane m sargsyan

Մի ուսանողի պատմություն

Բարև սիրելի ընթերցող, եթե դու ինձ ճանաչում ես, ապա պետք է, որ տեղյակ լինես իմ ուսանող լինելու փաստի մասին: Սովորում եմ Երևանի պետական բժշկական համալսարանում: Ամենադժվար համալսարաններից մեկը, եթե ոչ` միակը: Մասնագիտական առարկաների հետ զուգահեռ անցնում ենք «ոչ պետքական» առարկաներ և «երեք» դրական գնահատականով փակում: Բայց այսօր նյութիս թեման համալսարանը չէ, այլ մի ուսանողի պատմություն, ով մնում է Երևանում եղբոր հետ:

Ես Ճամբարակից եմ, Երևանում ապրում եմ, ինչպես արդեն հասկացաք, եղբորս հետ: Տան միակ աղջիկը ես եմ: Եվ մայր եմ, և քույր, և խոհարար, և «հավաքարար», և վերջապես, ուսանող: Ինչպե՞ս եմ հասցնում դասերիս հետ տնային գործերը: Ճիշտն ասած, ինքս էլ եմ զարմանում ինձ վրա:

Երբ դու ապրում ես մի տան մեջ, որտեղ բացի քեզանից կա ևս երեք աղջիկ, խնդիրն ավելի արագ է լուծում ստանում, իսկ այս «օտար» քաղաքում, այս նոր կացարանում միակ աղջիկը լինելով, սովորում ես հույսդ միայն քո ուժերի վրա դնելուն, շաբաթվա մեջ ամենաքիչը չորս անգամ, չորս տարբեր տեսակի ճաշ պատրաստելուն, տունը շաբաթվա մեջ գոնե երկու անգամ «մասշտաբային մաքրման» ենթարկելուն: Եթե ապրում ես տղայի հետ, պետք է, որ տեղյակ լինես, որ տղան շաբաթվա մեջ գոնե երկու անգամ, եթե ոչ ամեն օր, պետք է «ջրիկ ճաշ» ուտի: Դա չգրված օրենք է…

Չնայած եղբոր հետ ապրելն իր դրական կողմերն էլ ունի: Նախ, եթե խանութից գնելու բան կա, նա է գնում: Միսն է կտրտում, հարկ եղած դեպքում նաև կարող է ճաշ պատրաստել, ու այդ ժամանակ անկախ քո կամքից, հասկանում ես, որ նա քեզանից ավելի լավ է պատրաստում, թեկուզ ձվածեղ կամ «ժարիտ»: Բայց այդ ճաշ պատրաստելու «ակցիան» կարող է գործել տարին մեկ կամ երկու անգամ: Մոռացա նշեմ` չզարմանաք, եթե ամեն անգամ քո պատրաստած ճաշն ուտելուց նա ձեզանից դժգոհ մնա: Դա սովորական է: Ուղղակի լուռ համակերպվեք, և հիշեք. դրսում նա գովում է ձեզ:

Եթե խորհուրդի կարիք զգաք, գրեք: Մեծ սիրով կօգնեմ: