-Տղա: Բարև իմ տիեզերական անսահմանություն, կարոտել եմ քեզ, ո՞նց ենք անելու։

-Աղջիկ։ Մինչև հիմա ո՞նց ես ապրել, էլի կդիմանաս։

-Մինչև հիմա չգիտեի, որ դու կաս։

-Լավ էր, չէ՞։

(1 տարի անց)

-Աղջիկ։ Չգիտեմ՝ ոնց մտար կյանքս ու ոնց ստիպեցիր ինձ մինչ այժմ չտեսնված ուժով քեզ սիրել։

-Տղա։ Ես էլ չգիտեմ, այ։ Ուղղակի սիրում եմ քեզ։ Սիրում եմ, երբ ժպտում ես դեմքդ դեպի արևը շրջած կամ էլ՝ ինքդ արև դարձած։ Սիրում եմ, երբ իրար հետ նույն բանի վրա ենք ծիծաղում, ծիծա՛ղդ եմ շատ սիրում։ Սիրում եմ քո աչքերը, էդ խոշոր աննման աչքերդ, գզգզված մազերդ ու էն պահը, որ փորձում ես մազերդ կարգի բերել, որ հավաքես։

-Իմ աչքերը` հեչ։ Ա՛յ, քո՜նը՝ մե՜ծ ու կանաչո՜ւկ։ Քո՝ ինձ նայելը, քո սիրելի հայացքը, ը՜մմմ….

-Քո մտածողությունն եմ սիրում, քո խելագարությունը, քո դաստիարակությունը, քո հմայքը, քո կանացիությունը, քո սիրելու ձևն եմ սիրում։ Զգում եմ, որ աշխարհն իմն է, երբ դու կողքիս ծիծաղում ես։ Սիրում եմ քեզ խելագարի նման, երևի դա միակ բանն է, որ անթերի է ստացվում։

-Ես էլ չեմ պատկերացնում ինձ առանց քեզ, էդպիսի բան հնարավոր չի, ես էլ չեմ լինի։ Դու «ներաճել» ես իմ առօրյայի մեջ, դարձել ես հոգիս, անհոգի ապրել չեմ կարող ու չեմ ուզում։

-Քեզ նայելով՝ իմ ապագայի արտացոլանքն եմ տեսնում շատ պարզ, շատ լուսավոր, որովհետև դու արդեն դարձել ես իմ ընտանիքի մի մասնիկը, ու եթե հանկարծ կորցնեմ իմ աստղին՝ քեզ, լույսս կխամրի։ Սիրում եմ քեզ 65կգ քաշովս, 1.81 բոյովս։ Սիրում եմ քեզ լիարժեք, անբացատրելի ու նախանձելի սիրով։

-Քո մեջ էնքա՜ն հարազատություն կա։ Օր-օրի զգում եմ, որ քո ներկայությունը երազանքներիս իրականացման համար է, որովհետև դու ինքդ էլ երազանք ես եղել, դու, քո սիրելը, վերաբերմունքդ ու շատ ու շատ, առաջին հայացքից՝ մանր-մունր բաներ, որ էլի կապված են քեզ հետ։ Ինձ կորցրել եմ քո մեջ։ Քեզնից հոգատարություն է ճառագում, քո կողքին կարողանում եմ ինձ փոքր զգալ, իսկ դա վստահության գերագույն աստիճանն է։ Սիրտս քեզ ունի, բայց հենց գիտի, թե մայրցամաքներ ու օվկիանոսներ է հայտնագործել։ Հիմա չեմ զսպում ինձ, որ ասեմ, որ դու աշխարհում իմ թանկությունն ես, ու հենց ինքը՝ աշխարհն ես։ Արի մնանք հավերժ սիրահարված։

-Ինչի քեզ չսիրել կլինի՞…