-Փախիր, հիմար:
-Ես վազում եմ, ոչ թե փախչում:
Այնուհետև կնստես և շունչ կքաշես։ Կհիշես այն օրերը, որոնք երբևիցե չես կարողացել հիշել, այդ գրողի տարած օրերը, որ կրկնվում էին, կարծես ծրագրավորված էին մի էժանագին հանճարի կողմից։
Ու կփոխվեն հայացքները, որ դաջվել էին դեմքիդ վրա։ Երբ դեմքիդ որևէ մաս ես փոխում, դեռ երկար ժամանակ է ցավում, արնահոսում և քոր գալիս, և ուզում ես մի կոճակի միջոցով ամեն ինչ հետ տալ, որովհետև արդեն սովոր էիր տգեղին ու տհաճին։ Իսկ այստեղ միանգամայն ուրիշ հայացք, ի՞նչ ասել է` դժվար է, դա պարզապես անհեթեթություն է, դու պարզապես կվերանաս, և չի մնա ոչինչ։
Հա, ես դաժան եմ, խոստովանեցի, հետո ի՞նչ, միևնույնն է, շարունակելու եմ, որովհետև նախորդը չեմ ուզում, շատ էր օտար, դե հարազատ դեռ չունեմ, պետք է նորը ստեղծեմ։ Ցավոտ է, բայց զգում եմ։
Հետո կպառկեմ, չէ, է, շատ ձանձրալի է, կպարեմ։
-Վեր կաց, հիմար, պարի՛ր։
-Ես ապրում եմ, ոչ թե պարում։
Հետո կայրվես ու կգոռաս մինչև շնչահեղձ լինելդ։ Շատ տիպիկ է։ Ուրեմն փակիր աչքերդ ու անհետացիր։ Կորցրու քեզ։
-Կորի՛ր հիմար։
-Ես կորչու՞մ եմ։
-Ոչ, դեռ նոր ես հայտնվում, ամուր բռնվիր։
-Որտեղի՞ց։
-Այն լույսից, որ շողում է ներսումդ։ Բռնվեցի՞ր։
-Ես գտա ինձ։