Մինչև վերջին տարիներս մեր գյուղում «մոմ էինք վառում»: «Մոմից» միացնում էինք հեռուստացույցը, սառնարանը, լվացքի մեքենան, համակարգիչը… Ամեն ինչ, ինչը հնարավոր էր միացնել հոսանքին, կամ ինչ կա սովորական գյուղացու տանը: Ու այս սարքերից օգտվում էինք հենց մոմի պես: Թեթև քամուց կհանգե՞ր մոմը, կհանգեր, ուրեմն գյուղի լույսերն էլ կգնային: Քամին դադարելուն պես լույսերն էլ կմիանային: Մինչև վերջին տարիները ագարակցիները մուկն ու կատու էին խաղում լույսերի հետ՝ ամեն վայրկյան սպասելով, թե հեսա լույսերը կտատանվեն ու տեխնիկան կփչանա: Փող էինք տալիս, որ լույս ունենայինք, տեխնիկան էր վառվում: Կպատահեր, որ գյուղում ժամերով լույս չէր լինի, ու մութ ու ցուրտ տարիները հյուր կգային մեզ. հիշում էինք հին խաղերը, երգերը, ոտանավորները, ջերմագին զրույցները… Լավ է, որ խնդիրը վերջին երկու տարում մեծ հաշվով գտել է իր լուծումը: Բայց դե օրեր են լինում, որ էլի «մոմ ենք վառում»:
