Ամառը մոտ է վերջին: Ամբողջ գյուղը տարված է իր հոգսերով. եռուզեռ է:
Երեխաները չեն համբերում, թե երբ են վերջացնելու նախաճաշը, արագ-արագ օգնելու ծնողներին ու վազելու դեպի դրախտ՝ ընկերների մոտ, շարունակելու իրենց անհոգ խաղը: Չէ’: Սա ընդամենը իմ երևակայությունն էր: Կամ գուցե վաղուց մոռացված պատմություն, որը լսել եմ իմ ավագ ընկերներից: Գուցե: Հիմա պատկերն այլ է. արագ վերջացնել նախաճաշն ու գրավել համակարգիչը, մինչ տանեցիները չեն նկատել:
Փոխվում են ժամանակները, փոխվում են բարքերը: Այլևս չեն հետաքրքրում բակի խաղերը, չկան ակտիվ գոռում-գոչյունները: Արդեն անցել են այն ժամանակները, երբ, ինչպես մեծերն էին պատմում, հավաքվում էին , խաղում աշխարհի հայտնի-անհայտ խաղերը, հնարում նորերը, ջերմ զրուցում, անում մանկական չարաճճիություններ, վազում, թռչկոտում, բռնում ու փախչում, վիճում ու հաշտվում: Երջանիկ էին: Մոռանում էին ժամանակի, տան ու անգամ Երկրի գոյության մասին: Ու երբ տուն էին կանչում՝ վաղուց մթնել էր, չէին ցանկանում գնալ. Ախր, ինչպե՞ս կտրվեն ընկերներից:
Կարոտի, ափսոսանքի, գուցե զայրույթի մի ճիչ հավաքվել է , կարծում եմ ոչ միայն իմ, նաև շատ այլ իմ հասակակիցների կոկորդում:
Դո’ւրս եկեք, խաղացե’ք ու վայելե’ք մանկությունը. մանկության գնացքը շարժվում է շատ արագ: