Հի՜նգ…Վե՜ց …Յո՜թ…Ու՜թ…Ի՜նը…
-Կպել ա՜…
-Չի կպել, ուղղակի քսվել ա:
-Աա՜, թող քո ասածը լինի, մեկ ա` դաղալի գլուխը ծակ ա: Մտեք…
-Գետնային տուր, պաս չտաս:
-Վա՜յ, ինձ ես ասում, դու ես տալիս: Տուր` թող Նելլին խփի, հա՛…
Վստահ եմ, էսպիսի խոսակցությունների դուք էլ մասնակից, կամ վատագույն դեպքում, ականատես եղել եք: Հիշո՞ւմ եք, ի՜նչ լավ էր:
Այն խաղերը, փոքրիկ վեճերը, ծիծաղի պոռթկումները, ««չեմ խաղումները», անմոռանալի պահերը, հրաշալի՜ մանկությունը:
Այնքա՜ն եմ ուրախանում, երբ պառկում ու սկսում եմ գիրք կարդալ գնդակի անվերջ հարվածների ու երեխաների գոռգոռոցների տակ: Իսկ ինչքա՜ն է կրկնապատկվում ուրախությունս, երբ ընկերուհիներս ինձ են կանչում դուրս ու ասում` «Գնդակդ կբերե՞ս»:
Հիշում եմ մանկությունս, երբ ես համակարգչի «երես» չէի տեսնում, ու ժամը հինգից հետո, ամբողջովին լսողություն դարձած, սպասում էի, թե երբ են գալու ընկերուհիներս ու կոկորդները պատռելով գոռալու` «Նի-նա՜»:
Իսկ հիմա էլ էդպես չի: Հիմա այդ բացականչությունները հազվագյուտ են: Հիմա մանկության խաղերի ընտրությունն ավելի մեծ է: Հիմա երեխաները էլ չեն վիճում «բադեր» են խաղալու, թե` «պախկվոցի»: Ես չեմ ասում, թե բակում էլ երեխաներ չկան: Ո՛չ, նրանք միշտ կան: Բայց հիմա նրանք ավելի ուրախ են համարում խաղալ համակարգչով ու առցանց, ու բակ չիջնելու դեպքում շատ չեն նեղվում: Հիմա ես չեմ տեսնում նրանց աչքերի մեջ այն, ինչ որ կար մեր մոտ: Նրանց աչքերը չեն փայլում:
Էնպես, ինչպես մերն էր փայլում: Նրանք մեր օգնության կարիքն ունեն:
Եկեք օգնենք նրանց համտեսել մանկության իսկական համը: Չէ՞ որ մենք գիտե՛նք ինչպիսին է այն: Միասին իջնենք բակ, սովորեցնենք մեր խաղերը: