Ես Անահիտն եմ, 13 տարեկան։ Հաճախ տարիքիս մասին հիշեցնում են այն մարդիկ, որոնք ինձ բավականին հարցաքննելուց հետո հասկանում են, որ խոհանոցում ինձ մոտ որոշ բաներ չեն ստավում, իսկ եթե ավելի անկեղծանամ ՝ ոչինչ չի ստացվում։

Շատ անգամներ ընկերուհիներիս հետ փորձել ենք միասին ինչ-որ բլիթներ պատրաստել, սակայն շաքարի փոխարեն աղ լցնելու, խմորը պինդ անելու և վառելու պատճառով դրանք նույնիսկ հարևանի հավերին դուր չէին գալիս։

Ճիշտն ասած՝ այդ ամենը ես ցանկանալով չէի անում: Ուղղակի փորձում էի, որովհետև ինձ շատ էին համեմատում այն աղջիկների հետ, որոնք հիանալի են պատրաստում։ Բոլորի մոտ այդ հարցում ինձ միշտ մայրիկս էր պաշտպանում՝ նրանց պատասխանելով․

-Նա դեռ փոքր է, ավելի լավ կլինի, որ իր ուշադրությունը ամբողջությամբ իր դասերի վրա կենտրոնացնի,- չնայած, երբ մենակ էինք լինում, նա էլ էր համեմատում։

Ինձ դուր էր գալիս նրա պատասխանը, քանի որ հաճելի էր, երբ բոլորի ներկայությամբ ինձ պաշտպանում էին։ Այդ պատճառով էլ ես պնդում էի, որ նա ճիշտ է։

Բայց եկավ մի օր, երբ ես անելու ոչինչ չունեի․ դասերս վերջացրել էի, տնային հանձնարարություններս՝ կատարել։ Շատ ձանձրալի էր։ Հանկարծ, բախտի բերմամբ, թե պատահմամբ, որոշեցի խոհանոցում փորձեր կատարել, բայց այս անգամ՝ հաջող ավարտով։

Մայրիկս առաջարկեց միասին մրգային տորթ պատրաստել։ Եվ ես համաձայնեցի։ Մայրս ուղղում էր ինձ։ Առաջին ուղղումն էլ գոգնոց կապելու ձևն էր։

Կրկնօրինակելով մայրիկիս՝ կարողացա հարել ձուն և ալյուրը։ Մինչ ես հարում էի, նա գնաց այլ պարագաների հետևից։

Ես շատ լարված էի, շփոթվել էի, վազում էի խոհանոցի մի ծայրից մյուս ծայրը, ինքս ինձ հետ խոսում էի ու հարիչին խնդրում, որ ինձ օգնի և մայրիկիս մոտ ամոթով չթողնի։ Եվ ահա, մայրս վերադարձավ։ Նա սկզբում ինձ չգտավ, որովհետև ես և շրջապատիս իրերը կորել էինք ալյուրի մեջ։

Ես անորոշ իրավիճակում էի գտնվում և լուռ կանգնած էի։ Մայրս անդադար ծիծաղում էր, իսկ ես չգիտեի՝ լացեի, թե նրա հետ միասին ինձ վրա ծիծաղեի։

Մայրս, ինձ բավականին խորհուրդներ տալուց ու բացատրելուց հետո, այլ հնարքներ ցույց տվեց։ Սկզբում բարդ էր, հետո կամաց-կամաց սկսեցի աշխուժանալ։ Մայրիկս անընդհատ հումորով հիշեցնում էր, թե ինչ անեմ.

-Անուլս, հերիք չի՞ կրեմի վրա քնես, անցի խմորին։

Իսկ ես սուսուփուս անցնում էի, բայց եթե մենակ լինեի, խմորը կվառվեր։ Այս անգամ էլ օգնության հասավ մայրս։

Միասին արեցինք ամեն ինչ՝ բացի ձևավորումից։ Դա մնաց ինձ վրա, դրա համար էլ չստացվեց։ Չնայած դրան՝ շա՜տ համով էր։ Մրգային տորթը քիչ թե շատ ստացվեց, իհարկե, մայրիկիս օգնությամբ։ Ես շատ ուրախ էի, որովհետև հասկանում էի, որ մեծ մասամբ ես եմ ջանքեր գործադրել։ Եթե կարողանայի բոլորին հյուրասիրել, մեծ սիրով կհյուրասիրեի, որպեսզի բոլորի հետ կիսեմ ուրախությունս։