Մայրիկիս մանկությունը շատ ծանր, բայց հետաքրքիր է եղել:
-Մամ, ո՞նց է անցել մանկությունդ:
-Մինչև վեց տարեկանը մանկությունս անցել է շատ հետաքրքիր, ապրում էի առանց որևէ բանի մասին մտածելու: Շատ հազվադեպ մորաքրոջս հետ գնում էինք սար, հասնում գրեթե Արմաղանի փեշերին: Գիշերը հավաքվում էինք, երեխաներով խարույկ վառում և սկսում էինք ուրախ երգել մինչև կեսգիշեր: Օրերս շատ հետաքրքիր էին անցնում, մինչև…
-Մինչև ի՞նչ, մամ:
-Առաջին դասարանում էի, նոր էի գնացել դպրոց, և սովորականի պես տառերն էինք սովորում, երբ հանկարծ մի ցնցում շփոթեցրեց մեզ և իրարանցում առաջացավ դպրոցում: Դրանից հետո ցնցումներ եղան մի քանի օր շարունակ, Սպիտակի երկրաշարժն էր: Հետո սկսվեց Արցախյան պատերազմը: Մանկությունս վերջացավ: Կարծես թե այդ տարիներին, ամեն ինչ մեր կամքին հակառակ, տանում էր հայրենիքի կործանմանը: Շատ դժվար տարիներ էին` մութ ու ցուրտ, սնունդ չունեինք, ուղղակի գոյատևում էինք: Հիշում եմ` հայրիկս գնում էր Սևանա լճից ձուկ որսալու և վերադառնում էր հոգնած ու մրսած:
-Մամ, բա ինչպե՞ս ավարտվեց այդ ամենը:
-Ամեն դեպքում դժվարությամբ, բայց կարողացանք գլորել ցուրտ տարիները:
-Եվ դրանից հետո, ամեն ինչ լա՞վ էր:
-Դե, կյանքը առանց դժվարությունների չի կարող մեզ հասցնել նպատակին: Մեծացա և որոշեցի ընտրել բուժքույրի մասնագիտությունը:
-Ինչո՞ւ հենց բուժքույրի:
-Հենց այդ պատերազմն ու երկրաշարժը իմ մեջ ցանկություն առաջացրին օգնել մարդկանց, և ուրիշ ի՞նչ մասնագիտություն ընտրեի, եթե ոչ բժշկի:
Ես էլ մեր տան հոգատար բժիշկ մայրիկիս պես ցանկանում եմ բժիշկ դառնալ և օգնել բոլոր նրանց, ովքեր ունեն դրա կարիքը: