vahe stepanyan

Նամակներ Մալիշկայից

Նամակ 1

Բարև: Երկար ժամանակ չենք խոսել: Շատ երկար: Ինձ թվում է մի 5 կամ 6 տարի: Չնայած մենք էդ ժամանակ էլ չէինք խոսում տենց: Դիմագծերդ վաղուց մոռացել եմ: Կներես, բայց անունդ էլ չեմ հիշում: Լավ կլինես, էլի: Մենակ հիշում էի, որ քո բոլոր վաֆլիները ես էի ուտում: Չեմ ասի՝ որտեղ: Մարդ ես, մեկ էլ էս թուղթը հասավ քեզ, ու հիշեցիր: Դու ինձ համար ասեմ՝ ով էիր: Երևի ոչ մեկը: Ուղղակի էն կողքի սեղանի աղջիկը, ով իր վաֆլիները ինձ էր տալիս: Էն էլ երևի տալիս էիր, որովհետև վաֆլի չես սիրում: Թե ինչի քեզ հանկարծ հիշեցի, չգիտեմ: Հենց նենց: Նենց էլ սիրուն անուն էր անունդ, ափսոս չեմ հիշում…

Նամակ 2

Բարլուս: Քեզ էլ եմ հիշել չզարմանաս: Իսկի կհիշե՞ս, որ ժամանակին լավ ընկերներ էինք: Դժվար: Ախր, էնքան վաղուցվա բան ա: Քեզ մեկ-մեկ տեսնում եմ: Փոխվել ես: Լավ չի: Առաջ ավելի լավն էիր: Ափսոս: Վատ ընկերներ չէինք:

Նամակ 3

Բարև: Դու լավ մարդ չես դառնա: Երևի քո հանդեպ իմ միակ զգացմունքը էդ հեգնական խիղճն ա: Ինձ մի վստահիր: Չեմ հիշում, թե որ գրքում եմ կարդացել, ասում էր՝ ամեն փայլուն մետաղ ոսկի չի: Քո մասին ա: Մի օր կմնաս մենակ ու կդառնաս մարդ, ում ոչ ոք չի հարգում: Գործերիդ արժանի ես: Առայժմ: Լավ մնա:

Նամակ 4

Կներես: Ես քեզ մոտ չեմ գալիս: Հիշում եմ քեզ: Ամեն օր չէ, բայց միշտ հիշում եմ: Ես դեռ շատ էի փոքր: Բան չեմ հիշում: Բացի դրանից, թե ոնց էիր ամեն ստից բանից նեղանում: Գիտեմ, որ ինձ շատ-շատ ես սիրում: Ես էլ քեզ: Վերջում թերևս կհանդիպենք:

Նամակ 5

Գրողը քեզ տանի: Քո պատճառով ես ինձ աշխարհի ամենավերջին մարդն եմ զգում: Ու ոչ մեկն էլ չիմացավ, որ իմ ամենամոտ բարեկամը դու էիր: Ներել ես, չէ՞ ինձ: Քո տեղը ես հոգացել եմ: Հարմա՞ր ա:

Նամակ 6

Ըմ: Երևի դու սա չես տեսնի կյանքում: Բայց եթե տեսար, դու հնարավոր է՝ հիմա քեզ ես փնտրում էստեղ: Գտար, էլի: Հա քո մասին ա, քո: Բարև: Լա՞վ ես: Դժվար թե: Լա՞վ եմ: Չէ հա: Ես ամեն ինչ ասել եմ: Ոչ մի բան չկա ուրիշ: Մենակ թե, միևնույն է, ամեն ինչ վատ է: Լավ մնա: Չնայած դու դժվար լավ լինես, որ մնաս…

Նամակ 7

Ահագին փոխվել ես: Շատերի համար՝ երևի դեպի լավը: Իսկ շատերի համար լավը դա բոլորին նմանն ա: Բայց դա հեչ էլ լավ չի:

Նամակ 8

Քե՞զ ինչի հիշեցի: Հա, վայ, հարց ունեմ: Ո՞նց ես էդ աղմուկի մեջ հեռախոսով խոսացածը լսում՝ հերիք չի, մի հատ էլ  ինչ-որ բան պայմանավորվում: Զարմանում եմ:

Նամակ 9

Հա, է: Մեկ-մեկ հիշում եմ: Հիշում եմ, որ հասկանամ՝ հասունանում եմ, էլի: Քեզ բան չասելը էդ իմ ամենալավ որոշումներից ա: Շնորհակալ եմ: Կասես՝ ինչի՞, ու էն քո տխմար հայացքով կնայես թղթին: Հեչ: Խելքիդ բանը չի:

Նամակ 10

Մենք իրար չգիտենք: Գաղափար չունեմ անունդ ինչ ա: Դեմքդ էլ նորմալ չեմ տեսել: Չեմ էլ ուզում իմանալ: Բայց եթե քո մեջ մի գրամ մարդկություն կա, էդ անտեր օձիքդ դզի, էլի: Թե չէ հաջորդ անգամ տեսա՝ ասելու եմ քեզ արդեն: Կարո՞ղ ա դիտմամբ ես անում: Հը՞:

***
Էս թերթերը գտա, մորս ասած, «խոզանոց» դարակից: Մի տեսակ չեմ հիշում, որ նման բաներ եմ գրել: Բայց իմ ձեռագիրն ա ոնց որ: Տեսնես՝ ինչի՞ ժամանակին տերերին չեմ տվել: Հիմա որ ընդհանրապես գաղափար չունեմ, թե որն ումն է: Դե լավ, էն վաֆլի տվող աղջկան հիշեցի: Ու էլի մի երկու հոգու: