Հեչ մտածե՞լ ես եղջերուների մասին: Էն, որ սիրուն աչքեր ու անհավանական սիրուն եղջյուրներ ունեն: Մեծ, երկար: Կուզեի, գիտե՞ս, որ դու մտածած լինեիր եղջերուների մասին: Կասես՝ ցնդե՞լ ես, ի՞նչ մտածեմ: Կասեմ՝ քեզ ինչ, ինչ ուզում ես մտածի: Իսկ ինձ համար կարևորը եղջերուների մասին մտածելն ա:
Երևանի շոգը, գիտես, չէ՞, ինչ ա: Պատկերացրու մի 40 աստիճան, արևը վառում է, դու էլ լիքը երթուղայինով տուն ես գնում: Ու մի 40 րոպեի էլ ճանապարհ կա: Պետք ա, չէ՞ մի բանով քեզ զբաղեցնես, որ ավելի շատ չմտածես շոգի մասին: Այստեղ էլ եղջերուներն են գալիս: Կամ քույրդ ասում է՝ Սարգիս ձյաձյային հիշո՞ւմ ես: Ասում ես՝ հա, մենակ թե էդ չասես: Ասում է՝ էդ եմ ասում: Թոքերից: Մեկ էլ հիմա ես կապ հաստատում եղջերուների հետ: Եղջերուները իմ ուղեղի ինքնապաշտպանական ռեակցիան են: Երբ պահ ա գալիս, որ պետք ա մտածես, պետք ա էնքան մտածես մինչև մեռնելդ գա, պետք ա մտածես՝ ինչի՞ ա մանկությունդ փլվում առանց քեզ հարցնելու: Ո՞վ էր հարցրել ինձ՝ ուզո՞ւմ եմ, թե չէ: Այ, էդ պահին եմ մտածում եղջերուների մասին:
Չգիտեմ՝ ինձ հասկացա՞ր, թե չէ: Կարող ա տեսնես ինձ՝ ինչպես միշտ դժգոհ դեմքով, կարող ա հարցնես՝ քեզ ի՞նչ ա եղել: Կասեմ՝ քեզ ինչ: Կներես, եթե կոպիտ լինեմ, ուղղակի կզգամ, որ քեզ չի հետաքրքրում: Ուրիշ բան, եթե առանձին հարցնեիր, նայեիր աչքերիս մեջ, ու ես զգայի, որ քեզ հետաքրքիր ա: Կարող ա՝ պատմեի: Մյուսի էլ լյարդն ա: Ամենայն հավանականությամբ քիչ ա մնացել: Դե, ես արդեն հասցրել եմ ծանոթանալ էդ հիվանդության հետ: Իսկ ինքն ասում է՝ օրերը տաքանան, կլավանամ, էլի: Եթե մենակ լինեինք մի հով տեղ, մի քիչ էլ մութ լիներ, ես քեզ կպատմեի: Կպատմեի, որ նա ոչ թե իր հարազատներին ա էդպես հույս տալիս, այլ իսկապես տենց ա մտածում: Այ, այդքան միամիտ ա: Կպատմեի, եթե իհարկե աչքերիդ մեջ հետաքրքրություն տեսնեի, թե ամեն անգամ ինձ գյուղում տեսնելիս ոնց ա ուրախանում, ու ամեն անգամ ինձ նվերներ առնում, բայց հնարավորություն չունի, գիտե՞ս: Ուղղակի իմ մանկության ամենաջերմ մասն ա: Ես իրեն տատիկ եմ ասում, էդպես ենք ասում փոքր ժամանակվանից, բայց տարիքը տատիկի չի: Նորից, այս մի դեպքն էլ համակերպվելու չի:
Կպատմեի, մենակ թե դու ճիշտ հասկանաս: Հասկանաս, որ չէ, ես «դարդ» չեմ դարձել: Դու էդ, հուսով եմ, չես հասկանա, բայց հենց հետդ մի վատ բան ա լինում, բոլոր ընկերներդ, հատկապես՝ լավագույնները, էլ չեն ուզում հետդ շփվել: Մտածում են՝ «դարդ» ես դարձել, ու քո ամեն երկրորդ բառը դրանից ա լինելու: Մեկը ծնունդին չի կանչի մի հատ ստից պատճառաբանությամբ, որ չես էլ հավատա, մյուսը ընդհանրապես էլ չի խոսի հետդ: Մենակ թե դու այդպես չմտածես, հա՞: Քեզ կպատմեմ, երբ մենակ լինենք մի մութ տեղ, եթե նայես աչքերիս մեջ, ու աչքերիդ մեջ հետաքրքրություն տեսնեմ: Հետո հումորներ կանեմ, խոստանում եմ, նույնիսկ կծիծաղես: Ես էլ քո հումորների վրա կծիծաղեմ, խոստանում եմ: Ես դեռ ծիծաղել գիտեմ: Մենակ թե դու էլ չմտածես, որ մոռացել եմ: Թարսի պես էսօր գնացիր: Ես չէի ուզում:
Քայլելիս էլ երբեք վերև չեմ նայի, հիմար սովորություն էր: Կամ կնայեմ, եթե դու հետս քայլելիս լինես: Մեկ-մեկ ինձ «մեր օրերի հերոսը» կզգամ: Դու ինձ ներիր էդ մեծամտությանս համար, չէ մի, Լերմոնտովն էլ հենց ինձ ա ճանաչել: Դու ուղղակի նստիր ու հետս Ռախմանինով լսիր: Չնայած՝ եթե դու հետս լինես, կարող ա՝ «Սան-Սանս» լսելու տրամադրություն էլ լինի: Ասացի, չէ՞, ես «դարդ» չեմ: Ու եթե էսքանը կարդացիր, եթե մի մութ, հով տեղ նայեցիր աչքերիս մեջ, ու ես հետաքրքրություն տեսա, եթե լսեցիր մինչև վերջ ու չմտածեցիր, որ նվնվում եմ, ես քեզ ուղղակի շնորհակալ եմ: