Արդեն 14 տարեկան եմ և մինչ այս տարիքը, ցանկացած մասնագիտության հավանություն եմ տվել և անպայման ասել, որ շարունակելու եմ այդ ուղղությամբ: էլ իրավաբան, էլ թարգմանիչ, քաղաքագետ, տնտեսագետ, ուսուցչուհի, ասեմ ավելին, նույնիսկ ցանկանում էի դառնալ հացթուխ:

Կլինեմ անկեղծ ու կասեմ, որ ամենաչսիրելի մասնագիտություններս եղել են բժիշկն ու լրագրողը: Երբ ինչ-որ մեկին հարցնում էի, թե ինչ է դառնալու, և պատասխանը ստանում էի` լրագրող, միշտ ասում էի, որ լրագրողներից պետք է վախենալ: Խոսքերս հետ եմ վերցնում, ու այժմ բոլորին ես եմ համոզում, որ լրագրողի մասնագիտությունը լավագույնն է, և բացարձակապես վախենալու չէ, որովհետև ինքս էլ հիմա ցանկանում եմ դառնալ լրագրող և աշխատում եմ փորձառու լրագրողների հետ:

Հարազատներս գրեթե ամեն օր հետաքրքրվում են իմ մասնագիտական փոփոխություններով, և ասեմ` զարմանում, ամեն անգամ նույն պատասխանը լսելիս.

-Լրագրող եմ դառնալու,- հպարտ-հպարտ պատասխանում եմ ես:

Սկսվեցին փնթփնթոցները.

-Է, Անգել, ախր, ի՞նչ լրագրող:

-Նորմալ մասնագիտություն ընտրի, որ առաջ գնաս:

Փնթփնթոցներին հաջորդում է իմ «թարս հայացքը» և մայրիկիս խոսքերը, որոնք ինձ ուժ են տալիս.

-Անգելս ինչ կցանկանա`այն էլ կդառնա: Եթե լրագրող, ապա ի՞նչ խնդիր կա:

Այնժամ ժպտում եմ և սկսում:

-Եթե դուք էլ ունենայիք որոշակի հետաքրքրություն մեդիա ոլորտի հանդեպ, մասնակցեիք 17-ի դասընթացներին ու ճամբարին, խորացնեիք գիտելիքներդ կինոյի, լրագրության և ֆոտոլրագրության մեջ, ապա այդպես չէիք մտածի:

Լրագրողի մասնագիտությունն այնքան էլ հեշտ չէ, և լրագրող դառնալու համար անհրաժեշտ է պատրաստակամություն, կամքի ուժ, հետաքրքրասիրություն, որը կբացատրվի ուշադրությամբ` հուզող հարցերի, մարդկանց և դեպքերի նկատմամբ:

Իսկ ես շարունակելու եմ ակտիվորեն թղթակցել 17-ին, դառնալ լավ լրագրող, և բոլոր մարդկանց, ովքեր վատ են տրամադրված այդ մասնագիտության հանդեպ, ապացուցել հակառակը:

Այդ ժամանակ ես ինձ լիարժեք կզգամ, որ կարողացա կարծրատիպերը կոտրել և սեր առաջացնել լրագրության հանդեպ: