Մեր քաղաքում կարիքավոր մարդկանց առավել հաճախ հանդիպում ենք եկեղեցիների բակերում, որտեղ նրանք, հույսները դնելով մարդկանց գթասրտության ու Աստծո ողորմածության վրա, սպասում են մեր օգնությանը։
Վերջերս մի խոսակցություն լսեցի, որն ուզում եմ պատմել՝ խոսքս հնարավորինս նմանեցնելով լսածիս։
«Հարսանիքներից մեկի ժամանակ, երբ որ պսակն ավարտվել ա, հարսանքավորները դուրս գալուց են եղել եկեղեցուց, մի անապահով մարդ՝ թափով, բոյ-բուսաթով, դրա հետ էլ՝ մանկամիտ, հարսանքավորների դեմը կտրել ա, որ քավորից փող ուզի, տենց սովորություն կա, որ քավորը փողը տվել ա, քավորին ասել ա.
-Ախպեր, իմ բոյի-ջանի ես, կարո՞ղ ա իմ հագի շոր ունենաս, որ էլ չես հագնըմ։
-Ունեմ, խի՞ չունեմ։
Հաջորդ օրը քավորը բերել ա, ավտոն կանգնացրել եկեղեցու մոտ, բագաժնիկը բացել, մեջն էլ՝ լիքը թազա-թազա շորեր, դաժե եղել ա, որ մի շորից մի քանի գույն ա եղել։ Դե ո՞վ կպատկերացներ, որ էդ դիրք ու պաշտոն ունեցող մարդը նրա ասածը բանի տեղ կդնի ու իրա խոսքի տերը կլնի…»
Կարիքավոր մարդը չի մոռացել նույնիսկ իր բախտակիցներին, հագուստներից մի քանիսն էլ վերցրել է, տարել իր ծանոթ ծաղկավաճառին, ասել.
-Ա՛ռ, էս էլ մարդուդ տար, թող հագնի, իրա ռազմերով ա»։
Լսելուցս շատ չանցած, ոնց որ խոսքին օգնության եկած ապացույց, փողոցով անցավ պատմության հերոսը՝ լրիվ նոր հագուստներով, եկավ, կանգնեց ծաղկավաճառի մոտ.
-Լավն եմ, չէ՞, քիրիկ, ոնց որ մեծահարուստի տղա էղնեմ,-ինքնագոհ տեսքով ոտքից գլուխ մի հատ էլ իրեն զննեց, ու գնաց։ Քայլվածքն էլ էր փոխվել, ավելի էր զգաստացել, կարծես թե իր երկու մետր բոյին մի մետր էլ էր ավելացել…
«Ստե են ասել. շոր տուր՝ շնորհքի գամ…»
Հիմա չգիտեմ՝ ում մեծահոգության վրա ավելի շատ զարմանամ ու ում արարքի համար ավելի շատ ուրախանամ. որ ունևորը չի արհամարհում կարիքավորին, թե՞ կարիքավորն իր ուրախությունից չի մոռանում բաժին հանել իր բախտակիցներին։
Իհարկե, դրանից էս մարդու կենցաղն ու ծանր կարգավիճակը շատ չփոխվեց, բայց գոնե իրեն մի քիչ լավ զգաց, գուցե մի քիչ էլ հո՞ւյս ավելացավ, մարդկանց նկատմամբ էլ հավա՞տ ծնվեց, չգիտեմ։ Միայն թե ուրախ եմ, որ մեր քաղաքում կա մեկը (գուցե մի քանիսը, երանի՜), որի պաշտոնի հետևում մարդ արարածը դեռ ապրում է։