Լուսանկարը` Մարինե Նիկողոսյանի
Երկու օր էր, ինչ մասնակցել էի 17-ի դասընթացներին, և ուղեղումս միայն մի միտք էր պտտվում՝ ցանկանում էի լուսանկարել գյուղս։ Այնքան էի ոգևորվել, որ չէի համբերում, թե երբ է լույսը բացվելու, որ ես սկսեմ աշխատանքս: Բայց մի բան մոռացել էի՝ դպրոցը, դասերը: Երկուշաբթի և երեքշաբթի օրերին դասերիս ծավալուն լինելու պատճառով չէի կարողանում դուրս գալ տանից և կատարել որոշածս։ Դպրոցից շտապ տուն էի գալիս, ճաշում և սկսում դասերս։ Պետք է շուտ ավարտեի, որպեսզի հասցնեի մինչև մութն ընկնելը լուսանկարել ծննդավայրս՝ Կաքավասար գյուղը։ Դասերս ավարտելուն պես դուրս էի վազում, սակայն ինձ հեռվից ժպտում էր արդեն հարազատ դարձած լուսինը և զգուշացնում ուշացմանս մասին։ Բայց, ահա, եկավ բոլոր կանանց և աղջիկների կողմից սիրված մարտի 8-ը։ Այս օրը գրեթե բոլոր աղջիկները սիրում են միայն նրա համար, որ ստանում են գեղեցիկ ծաղիկներ, նվերներ և բացիկներ։ Բայց ես այս օրվան սպասում էի լոկ այն բանի համար, որ դաս չէր լինելու, և ես վերջապես կկարողանայի լուսանկարել գյուղս։
Առավոտյան արթնացա և առանց նախաճաշելու դուրս եկա տանից։ Պայծառ և արևոտ օր էր, կամ էլ ինձ էր այդպես թվում։ Չգիտեմ։ Այնքան էի ոգևորվել, որ ցեխոտ և խորդուբորդ ճանապարհներն ասֆալտապատ էին թվում։ Սակայն ուրախությունս երկար չտևեց: Այն, ինչ ես գտա գյուղում, միայն դատարկ փողոցներն էին, ուրիշ ոչինչ։ Ուշքի գալով՝ սկսեցի լուռ քայլել փողոցներով՝ սրտումս հույսի մի փոքրիկ նշույլ պահելով: Բայց մի քանի րոպեից դա էլ փշրվեց։
Չկար ոչ ոք։ Եվ եթե իմ փոխարեն անծանոթ մեկը լիներ, կասեր, որ այս գյուղում վաղուց բնակվողներ չեն եղել, և որ բոլորը լքել են այս բնակավայրը: Բայց, ախր, դա այդպես չէ։ Գյուղս լի է մարդկանցով՝ բարի և կամեցող, որոնք սիրում են իրենց ծանր, բայց և հաճելի աշխատանքները, սիրում են իրենց ծննդավայրը:
Երանի՜ այդպես լիներ: