Ուզում եմ պատմել ձեզ մի պատմություն, որը հիշողությանս մեջ մնացել է մանկությունից և մինչ օրս դուրս չի գալիս: Փոքր ժամանակ ընկերություն էի անում մեր բարեկամի երեխաների հետ: Նրանք հաճախ հյուր էին գալիս մեր տուն: Օրերս շատ լավ էին անցնում ընկերներիս հետ: Մենք անվերջ խաղում էինք, զբոսնում, մեր ծռմռված դույլերով փորձում փոքրիկ առվակից ձկնիկներ բռնել: Բայց…
Ամեն առավոտ արթնանում էի կռվի ձայներից: Պարզվեց, որ կան երկու կռվարար հարևաններ, ովքեր ապրում էին կողք կողքի: Նրանց ես անվանեցի պարոն Չար և պարոն Կռվարար: Երկուսն էլ այգեպաններ էին և երկուսն էլ ունեին եդեմական այգիներ: Երկու այգիների սահմանները որոշելու համար կամ պատահմամբ՝ այգիների սահմանագլխին կար մի մեծ խնձորենի: Ասում էին, թե խնձորենին ամեն տարի առատ բերք է տալիս, ու այն դարձել էր հարևանների կռվախնձորը: Պարոն Չարը փորձում էր արագ ու ագահաբար հավաքել խնձորները: Պարոն Կռվարարը անընդհատ վիճում էր, ամեն կերպ փորձում ապացուցել, որ խնձորները պատկանում են երկուսին՝ հավասարաչափ: Եվ ամեն վեճի ժամանակ հարևաններից ոմանք խառնվում էին խոսակցությանն՝ ասելով. «Ա՛յ մարդ, ամոթ է, դե վերջացրեք»:
Տարիներ անց ես կրկին իմ բարեկամի տանն էի: Շուրջս ամեն ինչ փոխվել էր: Մրգատու ծառներն ավելի էին փարթամացել: Առաջ քայլեցի, դիմացս ինձ ու ձեզ արդեն ծանոթ հարևանների այգին: Երևի արդեն կռահեցիք: Այո՛, «Կռվախնձոր խնձորենու» մոտ:
Ա՜յ, ափսո՜ս… Խնձորենուց մնացել էր միայն չորացած կոճղը: Երևի խնձորենին ինքն էր որոշել վերջ դնել կռվարար հարևանների անվերջանալի վեճին: