Ուզո՞ւմ ես լուսանկարել

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լինում է, չէ՞, որ նայում եք ինչ-որ մեկին, չէ, չեք խոսում նրա հետ, միայն նայում եք ու կարծես գիտեք` ինչի մասին է մտածում, ով է: Ասես ողջ կյանքում ճանաչել եք իրեն, չնայած, գուցե այդ «ողջ կյանքը» սկսվել է երկու կանգառ առաջ և կվերջանա հաջորդ կանգառում, երբ դուք իջնեք երթուղայինից:

Մարդուն ուսումնասիրելը երթուղայինում ամենահետաքրքիր բանն է: Իր բոլոր տեսակներով, հույզերով, տրամադրություններով, այնպիսին, ինչպիսին կա:

Շատերը ինձ հետ համամիտ չեն լինի, բայց ես կասեմ, որ յուրաքանչյուր երևույթ աշխարհում, նույնիսկ ամենատարօրինակ գաղափարը, կարելի է փոխանցել մարդու միջոցով: Հատկապես, երբ երթուղայինում ես, ու դիմացինդ նստած է պատուհանի մոտ` ոսկե ժամին, երբ վարորդը նյարդային ծխում է, քանի որ արևը կուրացնում է, իսկ դու հիանում ես, ծուխը ուրվագծող ոսկեգույն թելիկներով:

Եթե մոտդ տեսախցիկ ունենայիր, ցանկալի է ժապավեն, կհանեիր ժամերով էքսպոզիցիա կդնեիր, կխնդրեիր մի քիչ էլ պատուհանին մոտենա, կամ վարորդը նորից ծխի, ու գուցե կարողանայիր թույն կադր ստանալ` տրամադրություն: Բայց նույնիսկ, եթե մոտդ ունենայիր, դժվար թե հանեիր ֆոտոխցիկդ, որովհետև գուցե դուրս շպրտեին: Մնում է մոտակա քսան րոպեն պատկերացնել կադրը, էքսպոզիցիան, ֆոկուսային հեռավորությունը:

Ասում են դիմանկարը պետք է փոխանցի մարդու էությունը, աչքերը լինեն հայելու նման: Ես սովորաբար դիմանկարների մեջ փնտրում եմ լուսանկարչին, ու հավատացեք, շատերն են ինձ պես վարվում: Ոչ մեկին հետաքրքիր չէ ձեր բնորդը, դուք եք կարևոր: Այդ հայելին ձեզ է արտացոլում:

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Եթե դուք որոշեք դիմանկարներ անել, ձեզ կասեն, որ վերցնեք նեղանկյուն օբյեկտիվ: Ես առաջարկում եմ մարդկանց նկարել ամենալայնանկյուն օբյեկտիվներով, ասենք, 10,16, 22 mm: Չնայած` դիմանկարի համար ընդունված է վերցնել 80, 100, 200 mm և ավելի նեղանկյուն օբյեկտիվներ: Բայց, դե լուսանկարչության մեջ օրենքները նրա համար են, որպեսզի խախտենք դրանք:

Անրի Կարտիե Բրեսոնը լուսանկարելու պահը նմանեցնում է ձկնորսության հետ: Այն առումով, որ պետք է միշտ աննկատ մնալ, պետք չէ անընդհատ «հիշեցնել» ձեր ներկայության մասին, թե չէ «ձուկը» կարող է փախչել:

Հետո նա ասում էր, որ պատահական լուսանկարներ չեն լինում: Այս միտքն իմ ամենասիրածն է: Հատկապես մարդուն լուսանկարելիս պետք է հաշվի առնել ամեն ինչ` լույսը, կոմպոզիցիան, էքսպոզիցիան, պահը, տրամադրությունը, օբյեկտիվը և այլն: Այս ամենից հետո ասել, որ պատահական լուսանկարները ամենալավն են, աբսուրդ է: Ուրեմն, դուք ոչինչ չեք հասկացել:

Ինչևէ:

Դուք կարող է երթուղայինում չլինեք, այլ բոլորովին մեկ այլ վայրում: Կամ գուցե դուք նկարում եք մի մարդու, ում իրոք հարյուր տարի է գիտեք արդեն, դա ձեր որոշումն է: Բայց այդ «ձեր» բառի տակ իրականում կարևոր մի բան է թաքնված: Ձեր լուսանկարի միջոցով դուք միշտ մի նոր բան եք բացահայտում: Ամենևին էլ պարտադիր չէ, որ դա լինի հանցագործություն, ինչպես Blow up-ում էր: Միշտ մտածեք այդ մասին: