…Ժամանակներն անցնում են, ու միայն քո անցած ճանապարհով, քո կորուստներով ու ձեռքբերումներով ես հասկանում ու գնահատում քո ապրած կյանքի յուրաքանչյուր ակնթարթը, ու կյանքն էլ ակնթարթ է թվում հավերժության մեջ։ Հորս ընկերը՝ Գասպար Գալստյանը, ում հետ հայրս ծանոթացել է առողջարանային բուժման ժամանակ, բախտի հարվածներից չնահանջելով, ուժեղ կամք ու ապրելու բուռն ցանկություն ցուցաբերելով, օրինակ է բոլորիս համար՝ չհանձնվելու ու կյանքի յուրաքանչյուր վայրկյան կարևորելու: Գասպարը, կամ ինչպես հարազատներն էն անվանում՝ Գագիկը, պատմում է.
«Այն ժամանակ շատ երիտասարդ էի, ամեն ինչին նայում էի մակերեսորեն՝ պատանու աչքերով, ու եթե մտածեի այնպես, ինչպես այժմ, հավանաբար օրագիր կունենայի, որտեղ կամփոփեի կյանքիս հիշարժան օրերն ու րոպեները… Իսկ այժմ դժվարանում եմ գրել։
Ֆուտբոլով էի տարված։ Դպրոցն ավարտելուց հետո ուզում էի կատարելագործվել այս սպորտաձևում, բայց հայրս դեմ էր։
-Գասպար, մեզ մի այնպիսի ֆուտբոլիստ պետք չէ, ով խուսափում է հայրենիքին իր պարտքը տալուց։
Ամեն բան որոշվեց։ Բանակ գնացի։
Հորս ցանկությունն իրագործեցի ու արդեն գրեթե հաշտվել էի զինվորի դժվար կյանքին, երբ ծառայողական պարտականություններս կատարելիս վնասվածք ստանալով, մասնակիորեն կորցրեցի տեսողությունս։ Վերջ, մտածեցի, սպորտն այդպես էլ երազանք մնաց։
Հույսի նշույլներ փայլատակեցին, երբ Վազգեն Սարգսյանը խոստացավ ուղարկել ինձ Իսրայել՝ բուժվելու։ Բայց, ինձպեսներից բախտը կարծես երես էր թեքել։ Շատ չանցած Վազգեն Սարգսյանն սպանվեց, իր հետ գերեզման տանելով միակ երազանքս, հույսի միակ նշույլս։
Ստիպված վիրահատվեցի Հայաստանում ու… Ամբողջովին կորցրի տեսողությունս… Նաև՝ երազանքս։
Մթություն, համատարած մթություն։ Կպատկերացնե՞ք, արդյոք։ Հանկարծ մթությունը պատեց այն գեղեցիկ աշխարհին, որին սովորել էին իմ աչքերը, չէի տեսնում այն բնությունը, որի ամեն հրաշքով մանկան նման ցնծում էի, չէի տեսնելու հարազատ մարդկանց դեմքերը… Երբեք… Բայց հիշելու էի։ Հիշելու էի գունավոր կյանքի ամեն մի ծվեն, ինքս իմ մտքում պատկերելու էի իմ երևակայական տեսողությունը, որպեսզի չխելագարվեի, չէի մոռանալու երբեք։ Այդ հիշողությունն էր, միայն հիշողությունն էր խամրած կյանքս իր ուղեծրում պահողը և հիշողությունն էր իմ այսօրվա երջանիկ ընտանիքի կերտողը…
Օրագրիս այս մի էջն ավարտվեց, իսկ շարունակությունը կգտնեք մյուս էջերում, որոնք այդպես էլ երբեք իմ գրչով չթանաքոտվեցին»։
