Բարև ձեզ, հարգելի՛ դասախոսներ․․․ Զարմացած եք, չէ՞, որ ինչ սկսվել են օնլայն դասերը, ես չեմ մասնակցում դրանց։ Երևի մտածում եք, թե հենց այնպես եմ ընդունվել համալսարան, անիմաստ, առանց ոչ մի մտադրության, ուղղակի դիպլոմի համար։ Ու հիմա ձեր կասկածները հաստատվեցին, չէ՞, որ չեմ մասնակցում դասերին, չեմ գրում ձեր հանձնարարած աշխատանքները։ Բացակա, բացակա, ու էլի բացակա, մեյլով ուղարկված ոչ մի նամակ իմ անունից։ Այսօր ուզում եմ իմանաք, թե ինչու չեմ մասնակցում դասերին։

Ես և եղբայրս ուսանողներ ենք, երկուսս էլ Երևանի պետական համալսարանի, երկուսս էլ ընդունվել ենք լրագրություն բաժինը։ Եղբայրս երրորդ կուրսում է, ես՝ առաջին։
Երբ սովորում էի դպրոցում, մտածում էի ուսանողական կյանքիս մասին, մտածում էի՝ ոնց պետք է գնամ դասի, վերադառնամ տուն։ Ինչ բնավորության տեր մարդկանց հետ շփվեմ, որ թեքումով գնամ։ Եվ այդպես շարունակ։ Ամեն ինչ պատկերացնելը այնքան հեշտ էր։
Եվ ահա դասերը պետք է սկսվեին։ Հասկանում եք՝ իմ պատկերացրած կյանքը այդքան էլ հեշտ չէր։
Երբ պետք է դասերը սկսվեին, մնացել էր մի քանի ամիս, սկսեցի մտածել ծախսերի մասին։ Չէ՞ որ համալսարանում սովորելու համար գումար է հարկավոր։
Հիմա կմտածեք՝ ծնողներս կապահովեն ամեն ինչով։ Չէ՞ որ տվել են սովորելու, պարտավոր են պահել։
Հայրս ու մայրս ապրում են գյուղում ու առանց աշխատանքի։ Ապրում են հորս ու պապիս թոշակով։ Ու այդքան քիչ գումարով կարող են պահել 2 ուսանողի, մեկ դպրոցականի ու հաշմանդամ պապիկի։ Դպրոցական եղբորս պետք է ապահովեին թույն հեռախոսով, բրենդային հագուստով, որ չտարբերվեր իր հասակակիցներից, որ իրեն վատ չզգար։ Այդ ամենը հաշվի առնելով՝ սկսեցի աշխատել։ Սկսեցի աշխատել սուպերմարկետում։

Արդեն մի քանի ամսվա աշխատող էի։ Դասերը սկսվեցին, գնացի համալսարան ու առաջին հերթին տեսա դասացուցակը։ Ու վախենում էի նրանից, ինչ եղավ։ Աշխատանքս խանգարում է դասերիս։ Ի՞նչ պետք է անեմ։ Դասերս ավելի կարևոր էին, բայց դասի գնալու համար էլ գումար էր հարկավոր։
Գնացի աշխատանքի, մոտեցա տնօրենիս, ասացի, որ պետք է դուրս գամ աշխատանքից։ Պատմեցի, որ չեմ կարող հարմարացնել դասերիս հետ․ դասերս երկրորդ հերթ են ու չեմ կարող գնալ աշխատանքի։ Խոսելուց հետո արցունքներս աչքերիս դուրս եկա սենյակից ու մտքումս մի հարց էր պտտվում, թե ինչ պետք է անեմ։

Հաջորդ օրը տնօրենը զանգեց ինձ և կանչեց խանութ՝ խոսելու։ Նա առաջարկեց, որ դուրս չգամ աշխատանքից, և իմ գրաֆիկը մի քիչ տարբեր կլինի մյուս աշխատողներից։ Հարցրեցի, թե ոնց պետք է գնամ։ Նա ասաց, որ առավոտյան կգնամ աշխատանքի մինչև 12-ը, հետո կգնամ դասի, դասերից հետո էլի կգնամ աշխատանքի։ Շատ ուրախացա, որովհետև այդ աշխատանքը ինձ շատ էր պետք։ Ու ես առավոտյան գնում էի աշխատանքի, հետո՝ դասի, հետո՝ էլի աշխատանքի։ Տուն բացարձակ չէի մտնում ու դասերս էլ անում էի գիշերը 12-ից հետո, ուշ էի քնում, շուտ զարթնում։ Ժամանակ է եղել, որ քնել եմ դասերի ժամանակ։ Ինչևէ․․․

Ես արդեն ուսանող եմ ու ամենակարևորն այն է, որ ես կարողանում եմ ինձ ապահովել ամեն ինչով ու ծնողներիս նեղություն չեմ տալիս։ Ապրում եմ Երևանում՝ վարձով։ Տանը չունեմ Wi-Fi-ի սարք, չկա համակարգիչ։ Հարգելի դասախոսներ, այդ պատճառով էլ չեմ կարող մասնակցել օնլայն դասերի, Word-ով չեմ կարող հավաքել ձեր տված հանձնարարությունները։ Հուսով եմ՝ ինձ խիստ չեք դատի իմ բացակայությունների համար։ Ինձ այս ուսանողական կյանքը հեշտ չի տրված։ Ու ես ամեն կերպ պայքարում եմ նպատակիս հասնելու համար, որ մի օր դառնամ լավ լրագրող։

Շնորհակալ եմ տնօրենիս ինձ միշտ աջակցելու համար և ձեզ, որ ձեր դասերի ժամանակ պահ է եկել, երբ քնել եմ, ու ինձ չեք արթնացրել։ Երևի ընկերներս պատմել էին, որ աշխատանքից եմ եկել։ Շնորհակալ եմ ընկերներիս ամեն կերպ ինձ օգնելու, բացակա ժամերի դասերը բացատրելու, քննությունների առաջադրանքները ուղարկելու համար։ Երախտապարտ եմ Աստծուն, որ ունեմ սրտացավ ընկերներ, աջակցող տնօրեն և նման բարի դասախոսներ։