marat sirunyan

Այդ ո՞ւր կորան հրաշքները աշխարհի

Մեր տան դիմաց մի ծիրանի ծառ ունեինք,
Երբ ես փոքր էի, իսկ նա՝ մատղաշ ու փարթամ,
Որ ծաղկում էր, կարծես զուգված հարս լիներ,
Վազվզում էի ու խաղում էի շյուքի տակ,
Անմտաբար ճյուղերն էի ջարդոտում,
Բայց նա նորից ներողաբար ու սիրով,
Խոնարհում էր սաղարթները իր սիրուն,
Ու մայրաբար էլի ինձ գիրկն առնելով՝
Ցույց էր տալիս հրաշքները աշխարհի:

Երբ տարիներն խենթ ու խելառ, անհոգի,
Իմ մանկական անմտությունը առած,
Երազներս փշրեցին ու լուռ կորան,
Ծիրանենիս արդեն շատ էր խեղճացել,
Որ ծաղկում էր, ասես ճերմակ մազերով,
Որդեկորույս ու սգավոր մայր լիներ։
Ես՝ տարիքից խեղճացած իմ ոտքերը,
Քարշ էի տալիս ու նստում էի նրա տակ,
Իր վերքաշատ բնին հենում մեջքս կոր,
Ե՛վ տխրում էինք, և՛ բերկրանում միասին,
Ջահելության օրերն էինք մեր հիշում,
Ու ես պանդուխտ ու տարագիր որդու պես,
Պատմում էի՝ ինչ որ տեսա աշխարհում:

Իսկ նա գթոտ ու ծերացած մոր նման,
Իր բարակած ու չորացած «մատներով»,
Լուռ շոյում էր իմ ճերմակած մազերը,
Ու մտորո՜ւմ, ու մտորո՜ւմ էր երկար,
Թե ո՞ւր կորան գարունքները աշխարհի:

Հիմա արդեն ճերմակազարդ ու սիրուն,
Իմ նորահարս ծիրանենու փոխարեն,
Տե՛ս, հողակերտ սնարս է ինձ ժպտում,
Ու կանչում է, որ պատմի ինձ, թե ինչո՞ւ
Ծիրանենիս արդեն վաղուց չի ծաղկում…

Այդ ու՞ր կորան հրաշքները աշխարհի…