Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի
Եթե երբևէ ինձ հետ խոսել եք Աբովյանի մասին, ապա վստահ կարող եմ ասել, որ լսել եք այս նախադասությունը. «Մեռած քաղաք, երիտասարդական ոչ մի ակտիվություն չկա», և միշտ այս կարծիքին եմ եղել: Սակայն որոշեցի մի օր դուրս գալ ու քայլել, քայլել քաղաքի անհայտ փողոցներով ու բացահայտել ինձ համար ուրիշ Աբովյանը:
Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի
Քայլում էի փողոցներով, գնում վայրեր, որտեղ երբեք չեմ եղել: Ամեն ինչ այնքան խորհրդավոր էր. փողոցի դատարկությունը, հետիոտների համար նախատեսված մայթերի ամբողջությամբ փշով պատվելը՝ ամեն ինչ լուռ էր:
Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի
Դա այդ նույն քաղաքն էր, բայց այս անգամ այդ ամենի մեջ յուրահատուկ խորհրդավորություն էի տեսնում: Ճանապարհս շարունակում եմ ինքս ինձ վրա զարմանալով, նախկինում ես երբեք դուրս չէի գա քաղաքում զբոսնելու, իսկ այսօր քաղաքի խորհրդավորությունը ինձ ստիպում է անդադար քայլել, քայլել ու բացահայտել այն «ամենամեռած» վայրերը, որտեղ վաղուց մարդ չի եղել: Ու այդպես շարունակելով ճանապարհս, հասա մի բարձր բլրի գագաթի, որտեղից երևում էր ողջ քաղաքը:
Աբովյանը հեռվից…
Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի
Այժմ քաղաքիս նայում եմ հեռվից, նա հեռվից էլ է անմարդաբնակ թվում:
Տուն վերադառնալու ողջ ճանապարհին հասկացա, որ այսուհետ «մեռած քաղաքը» որպես բացասական կողմ չեմ նշելու Աբովյանի մասին խոսելիս, իմ քաղաքը լուռ է ու խորհրդավոր: